Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο...

Τελικά που είναι το Πολυτεχνείο; Το σημαντικότερο επικοινωνιακό εργαλείο της μεταπολιτευτικής Αριστεράς πνέει τα λοίσθια, αλλά οι μελλοντικές γενιές με αποκορύφωμα τη σημερινή, απέτυχαν να το χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά.

Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι η έννοια του Πολυτεχνείου έχει καταντήσει στα μάτια του κόσμου, και με την βοήθεια των μίντια και των πρωταθλητών στη ρήψη μολότωφ (σ.σ. αν η ρήψη μολότωφ ήταν Ολυμπιακό άθλημα οι Έλληνες θα ήταν ισόβιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές στην απόσταση και την ακρίβεια!), να ταυτίζεται με την τρομοκρατία -δεν θα πω "αναρχία" καθώς όσοι χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη για να περιγράψουν άνομες πράξεις είναι τουλάχιστον αδαείς. Εξάλλου κανένας αναρχικός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα χαράμιζε ένα λαχταριστό μπουκάλι ουίσκι ή οποιουδήποτε άλλου αλκοολούχου πάνω σε έναν αστυνομικό ή ακόμα πιο απίθανο πάνω σε μια βιτρίνα. Ο αναρχικός μάλιστα δεν θα ασκούσε ποτέ καμία μορφή βίας, αφού αυτό θα ήταν ενάντια στις θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας του.

Έτσι λοιπόν το Πολυτεχνείο στο μέσο πολίτη λειτουργεί ως υπενθύμηση ότι στις 17 του Νοέμβρη θα είναι προτιμότερο να αποφύγει το κέντρο επειδή θα έχει πολύ κίνηση. Άσε που μπορεί στα καλά καθούμενα να βρεθεί στο τμήμα αγκαλιά με μια ζαρτινιέρα. Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι κάθε χρόνο μειώνεται δραματικά η προσέλευση του κόσμου στις πορείες και στους εορτασμούς.

Στιβαγμένοι πίσω από την ίδια λέξη, οι αριστεροί και οι δεξιοί, γυρεύουν άλλοθι ο καθένας για τα δικά του ανομήματα. Πλέον όμως δεν μπορεί να βαστήξει κανέναν από τους δυο. Οι μεν πρέπει να απομυθοποιήσουν το Πολυτεχνείο μπας και δουν τα νέα δεδομένα -η χούντα έπεσε. Οι δε πρέπει να σταματήσουν να χτυπούν το νεκρό άλογο -ίσως ζωντανέψει. Πάντως κανένας τους δεν έχει δικαιολογίες: το Πολυτεχνείο δεν τους δίδαξε τίποτα απολύτως.