Οικολόγοι Πράσινοι και Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ
Δέχομαι ότι ο Μουσταφά Κεμάλ υπήρξε ένας σπουδαίος πολιτικός, χαρισματικός ηγέτης, αναμορφωτής της γείτονος χώρας και πατέρας των Τούρκων (Ατατούρκ). Έσωσε την Τουρκία από το να απωλέσει οριστικά την Μικρά Ασία. Απάλλαξε τους Τούρκους από τον Οθωμανικό/Ισλαμιστικό χαρακτήρα του κράτους που τελούσε υπό σήψη. Εκδημοκράτισε την Τουρκία. Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορώ να δεχτώ ότι είναι φυσικό κι επόμενο να τιμούν το όνομά του οι Τούρκοι. Η Ιστορία έχει γράψει επίσης ότι ο Κεμάλ υπήρξε εμπνευστής και εκτελέστης εθνικών εκκαθαρίσεων και ανταλλαγών πληθυσμών. Δεν χρειάζεται να παραθέσω βιβλιογραφία, το Google μπορεί να βοηθήσει κάτω από τα λήμματα "Armenian genocide", "Pontic Greek genocide" και λοιπά. Οι εθνικές εκκαθαρίσεις που υπέστησαν οι μειονότητες στην Τουρκία είναι γεγονός. Ως τι ακριβώς να τιμήσουν οι Έλληνες τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ;
Στην άλλη όχθη, ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε μεγάλη προσωπικότητα της Ελληνικής πολιτικής σκηνής που συνέβαλε σημαντικά στην αναμόρφωση του ελληνικού κράτους. Ήταν δε αυτός που υπό την ηγεσία του κάηκε η Θεσσαλονίκη στην μεγάλη πυρκαγιά του 1917: "Η πυρκαγιά μέσα σε 32 ώρες έκαψε 9.500 σπίτια σε έκταση 1.000.000 τετρ. μέτρων και άφησε άστεγα πάνω από 70.000 άτομα. Οικονομικές και εμπορικές λειτουργίες, διοικητικές υπηρεσίες, χώροι αναψυχής και τα σημαντικότερα πνευματικά και θρησκευτικά ιδρύματα των εθνο-θρησκευτικών κοινοτήτων μαζί με τα αρχεία τους καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το μέρος της πόλης που κάηκε ανοικοδομήθηκε με νέο οργανωμένο σχέδιο, δημιουργώντας μια σύγχρονη πόλη." Μιλάμε για τον βίαιο εξελληνισμό της Θεσσαλονίκης, που μέχρι τότε η πλειοψηφία του πληθυσμού της ήταν Εβραΐοι (περισσότεροι από τους μισούς), ακολουθούμενοι από Τούρκους, Έλληνες και Βούλγαρους. Για ποιό λόγο θα τιμούσαν ποτέ οι Τούρκοι τον Ελευθέριο Βενιζέλο;
Κι όμως τόσο ο Μουσταφά Κεμάλ όσο και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, συνέβαλαν στην -δήθεν- Ελληνοτουρκική φιλία, με αποκορύφωμα να προτείνει ο Βενιζέλος για το βραβείο Νόμπελ ειρήνης τον Κεμάλ. Στη συνέχεια ήρθαν τα Ίμια, η Κύπρος, η υφαλοκρηπίδα, το Χόρα και το Σισμίκ, η σφαγή των Ελλήνων της Πόλης το '55 και πολλά άλλα γεγονότα. Ήταν λοιπόν αυτοί οι ίδιοι που είχαν κυλίσει στο αίμα την Μικρά Ασία και την Θεσσαλονίκη. Έπραξαν εγκλήματα πολέμου, θαρρεί κανείς σαν πράξεις εθνικής αντεκδίκησης. Κι αν τιμούμε εμείς οι Έλληνες τον Ελευθέριο Βενιζέλο και οι Τούρκοι τον Μουσταφά Κεμάλ, το κάνουμε στην ουσία επειδή είμαστε εθνικά περήφανοι και για τα εγκλήματα που από κοινού διέπραξαν συνεπαρμένοι από τον αλυτρωτισμό και τα Μεγάλα οράματά τους. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιό ακριβώς λόγο θα πρέπει να τιμήσουμε σήμερα οποιονδήποτε από τους δυο. Η ελληνοτουρκική φιλία των λαών είναι εφικτή με ανάλογες πράξεις και όχι με αλληλευχολόγια και εκατέροθεν τιμήσεις. Η λύση είναι τόσο απλή όσο να κάτσουμε σε ένα τραπέζι και να μην σηκωθούμε μέχρι να τα βρούμε. Όσο για τον Κεμάλ και τον Βενιζέλο, αυτούς τους έχει ήδη τιμωρήσει η Ιστορία.
