Ποίημα για τη Γνώση

Αν χορέψεις στη βροχή
η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος
ποτίζει το κορμί σου.

Το αξίωμα του Έρωτα

Λέν' πως ο δρόμος για τον Παράδεισο
είναι πολύ μακρύς
και περνά μέσα από την Κόλαση.
Εκεί, στις πύρινες γλώσσες
ευτυχισμένος είναι όποιος παρέδωσε την καρδιά του
και την πήρε πίσω ακέραιη και άτρωτη.
Δεν έχει ζήσει αληθινά
όποιος δεν έχει κάνει αυτό το ταξίδι.
Δεν είσαι τίποτα, εσύ, διαβάτη
που στη θέα της Κόλασης πήρες το δρόμο της επιστροφής.
Μόνο σέρνεις ένα ξύλινο κορμί με απαίδευτη καρδιά
στη φυλακή που επινόησες ο ίδιος.
Κι αν καίγεσαι ολόκληρος, αν η ανάσα σου δυσκολεύει
κι αν ακόμα τα πατήματά σου είναι ασήκωτα,
εσύ πρέπει για το χατήρι της λύτρωσής σου
να επιμείνεις.
Η πιο αγνή καρδιά είναι αυτή που δεν σου ανήκει.
Να μη φοβάσαι να τη δώσεις
όταν αυτή καρτερικά προσμένει να καεί-
γιατί αυτό είναι το αξίωμα του Έρωτα.