Σαν παλιό σινεμά

Άλλοι το καλοκαίρι περιμένουν εναγωνίως τα μπάνια και τις διακοπές. Εγώ πάλι περιμένω την έναρξη των θερινών κινηματογράφων.

Το χαλίκι, η πάνινη καρέκλα στυλ σκηνοθέτη, η πορτοκαλάδα σε γυάλινο μπουκάλι με καλαμάκι, το πρόγραμμα ανά χείρας και η μυρωδιά του γιασεμιού πάνω στη μάντρα είναι τα απαραίτητα συστατικά ενός μαγευτικού και τελετουργικού σκηνικού που ολοκληρώνεται με την έναρξη της ταινίας. Κάτω από τον θόλο του ουρανού έχουν παρουσιαστεί τα λαμπρότερα αστέρια του σινεμά. Το καλοκαίρι, όταν το χόλιγουντ αποσύρεται και το ντόλμπι σαράουντ σιωπά, παίρνουν τη θέση τους ο Βισκόντι, ο Στέρνμπεργκ, ο Τορνατόρε, ο Ουέλς, ο Κιζλόφσκι και όλοι οι μεγάλοι αυτόφωτοι αστέρες σαν αυτούς.

Εξού και η νοσταλγική διάθεση που δημιουργεί το θερινό σινεμά. Είναι το ανοιχτό παράθυρο προς τις δόξες του παρελθόντος. Αυτούς που δούλευαν με το φως κι όχι με το εφέ. Όταν τα ινδάλματα ήταν άνθρωποι με τους οποίους ήθελα να ταυτιστώ.

Ο ήχος της μουβιόλας φτάνει σιγά σιγά στ' αυτία μου. Πάω να ετοιμαστώ. Μετά θα πάμε για ένα ποτάκι. Ποιός ξέρει, ίσως πούμε και δυο τρεις σοβαρές κουβέντες για την ταινία. Οι καλύτερες συζητήσεις που είχα ποτέ στη ζωή μου ήταν μετά από θερινό σινεμά. Καλώς ήρθες και φέτος σινεμά, (θερινέ) παράδεισε.

Οι τραπεζοβάτισσες και οι παλαμάκιδες

"Χαβαλέ" στα τούρκικα σημαίνει η εντολή μεταφοράς χρημάτων. Για κάποιο λόγο έχει επικρατήσει η λέξη αυτή στη γλώσσα μας να χαρακτηρίζει το αστείο, την "πλάκα". Έτσι έμεις στην Ελλάδα κάνουμε χαβαλέ για να γελάσουμε. Δηλαδή πληρώνουμε για πλάκα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στα λεγόμενα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, μόνο που δεν είναι καθόλου για γέλια.

Δεν βλέπω κάτι αστείο στις μπόμπες που σερβίρουν αντί για ποτό. Θα είχαν όμως πρακτική αξία εάν σχεδίαζα μετέπειτα να πάω σε κάποιο εκρηκτικό πάρτι. Η δε διασκέδαση που προσφέρουν αυτά τα μαγαζιά είναι γελοία σε βαθμό κακουργήματος. Η Όλγα από το Βόλγα με τα ατελείωτα πόδια και την ανύπαρκτη φωνή, που ανταλλάσσει γαρύφαλλα νεκροταφείου με τους συνδαιτημόνες φυστικιών και λοιπών ξηροκαρπίων, ομολογώ πως με αποχαύνωσε για λίγο μέχρι να αντιληφθώ τα κουδουνάκια που προσπάθησε να φορέσει στο λαιμό μου.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος διασκέδασης, όσο ρηχός κι αν φαίνεται. Υπάρχουν άνθρωποι που γεμίζουν την ζωή τους με ικανοποίηση αποκλειστικά και μόνο με αυτό τον τρόπο, έχοντας ορίσει τα όρια της τέχνης από το γαρύφαλλο ως το σπασμένο πιάτο κι από το τραπεζοσκαρφάλωμα ως την εύνοια του πορτιέρη. Αν κάνουμε όμως την (υπεράνθρωπη ομολογουμένως) προσπάθεια να ακούσουμε τους στίχους, θα αντιληφθούμε την μιζέρια που διακατέχει αυτό τον τρόπο "ψυχαγωγίας". Κλάμμα, οδυρμός, εγκατάλειψη, χωρισμός, δυστυχία, ανικανοποίητο, εκδίκηση και στενοχώρια είναι τα θέματα αυτής της μουσικής, δοσμένα με τον πλέον άτεχνο και άκομψο τρόπο.

Η πίστα κρύβει τόση δυστυχία όση συναντάμε στη ζωή ενός απογοητευμένου ανθρώπου. Όση εισπράττει ο τύπος που τον άφησε η γκόμενα για κάποιον άλλο ή η τύπισσα που βαρέθηκε τα ψέμματα και γύρεψε άλλη αγκαλιά. Τι ωθεί κάποιους ανθρώπους να εκδηλώνουν τη δυστυχία τους σπάζοντας πιάτα και ραίνοντας με άνθη την Όλγα από το Βόλγα; Ποιά κενά τους καλύπτουν με αυτό τον τρόπο;

Πως η προσωπική δυστυχία του καθενός γίνηκε διασκέδαση και εμπορεύσιμο προϊόν από άλλους;

Και προπαντώς γιατί είναι τόσο εύκολο για τον Έλληνα να εκδηλώσει με αυτό τον τρόπο τον καημό του; Αλήθεια, πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από τον συναισθηματικό μας κόσμο... Έχουμε σταθεί σαν ακροατές απέναντι στα ίδια τα συναισθήματά μας. Δεν ακούμε την καρδιά μας εκ των έσω. Αφουγκραζόμαστε ανόητα στιχάκια του συρμού και κλαίμε στο άκουσμά τους. Πλαστικοποιούμε τα συναισθήματά μας. Αποποιούμαστε τα λάθη μας. Για όλα φταίνε οι άλλοι.

Και το ρεμπέτικο είχε αυτό το ύφος, αλλά ποτέ δεν είχε αυτό το ήθος. Μεγάλη κουβέντα όμως αυτή περί ήθους. Η επιτυχία του να είσαι ά-ηθος (δηλαδή ούτε ανήθικος ούτε ηθικός) έχει ξεχαστεί προ πολλού.

Είμαστε η γενιά των ανθρώπων που δεν διεκδικεί ούτε τα εαυτής. Δεν έχουμε χούντα. Δεν έχουμε εμφύλιο. Η πολιτική δεν μας αγγίζει. Το μεροκάματο βγαίνει κουτσά στραβά. Δεν πεινάμε. Μόνο έχουμε απομείνει ο καθένας στη γωνιά του, απομονωμένος, λοξοκοιτάζοντας επιφυλακτικά την ευτυχία. Αλλά κι αυτή ανήκει σε άλλους.

Μετά το κατοχικό σύνδρομο ο Έλληνας βιώνει το μοναχικό σύνδρομο. Ο φόβος της πείνας έγινε ο φόβος της μοναξιάς. Γι' αυτό όσο κι αν τρώμε ποτέ δεν γεμίζει το στομάχι μας.

O guru του branding στην Ελλάδα

Σε ηλικία 12 ετών δημιούργησε την δική του διαφημιστική εταιρεία. Σήμερα στα 37 του, o Δανός Martin Lindstrom έχει ήδη αναγνωριστεί ως ο guru των απανταχού brands από εταιρείες όπως η Disney, η Pepsi, η Mars, η American Express, η Mercedes Benz, το Reuters, η Microsoft, τα McDonald's και η Kelllog's.



Έχει ήδη υπάρξει global COO της British Telecom/LookSmart, executive στην BBDO, ιδρυτής και CEO της BBDO Interactive Asia και συνιδρυτής της BBDO Interactive Europe.
Παράλληλα αρθρογραφεί σε τίτλους όπως USAToday, Fast Company, The Times, Fortune, The Daily Telegraph, The Observer, Washington Post, The Australian και The Independent, ενώ τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες.

Ο Martin Lindstrom είναι φιλοξενούμενος την Πέμπτη 14 Ιουνίου της Boussias Communications σε μια διάλεξη με θέμα το sensory και το emotional branding. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Εν τω μεταξύ πάρτε μια γεύση από το βίντεο παρακάτω.