Σήμερα Πρωταπριλιά, να πεις την Αλήθεια...

...αυτή που δε λες όλες τις άλλες μέρες που ζεις στο Ψέμα

εσύ, ξέρεις εσύ καλά τι είσαι, εσύ που κρύβεσαι

ο,τι αξίζει να μοιράζεσαι με τους άλλους αποθέτεις ευλαβικά μέρα με τη μέρα, κάτω από αλλεπάλληλους φλοιούς συμβιβασμών, πεποιθήσεων, προσποιήσεων, αυτοαναιρέσεων, μικρών και μεγάλων καθημερινών ψεμάτων

όλα αυτά που αποδίδουν μια εικόνα σου προς τα έξω και προδίδουν την εικόνα σου προς τα μέσα τόσο που δεν την αναγνωρίζεις για δική σου

αλλά τα έχεις βρει καλά με τους Άλλους, αυτούς που τάχα αναζητούν κάποιο σκοπό, αυτούς που περιμένουν μιαν άλλη ζωή για να εξιλεωθούν επειδή αυτή που έχουν τώρα δεν είναι τάχα δική τους, αυτούς που σαν κι εσένα φοβούνται τόσο το θάνατο ώστε να μη ζουν τη ζωή

και λέγοντας Ψέματα, το είδωλό σου κομπάζει επειδή κατάφερε να μοιάσει σ’ εκείνους τους Άλλους

αλλά η ψυχή σου σπαράζει την Αλήθεια κάτω από ρυπαρούς φλοιούς που αγωνιά να ξεσκίσει από τα μέσα προς τα έξω για να πάρει αέρα φωνάζοντας ΖΩ