Επίθετα γιορτής σημαντικά, συντάσσονται με τις Γιορτές:
Ατελείωτες
Βασιλικές
Γαστρονομικές
Δοξασμένες
Ευτυχισμένες
Ζωηρές
Ήρεμες
Θεόπνευστες
Ιδανικές
Κεφάτες
Λευκές
Μελωδικές
Νηφάλιες
Ξεφαντωτικές
Οικογενειακές
Πλούσιες
Ρόδινες
Σεμνές
Τρυφερές
Υπέροχες
Φωτεινές
Χαρωπές
Ψαλμωδικές
Ωδικές
#Η εκτίμηση πληθυσμού της Ελλάδας είναι 11.295.000 πολίτες. Το εκλογικό σώμα σύμφωνα με το ΥΠΕΣ απαρτίζεται από περίπου 9.780.000 ψηφοφόρους ή καλύτερα 9.780.000 περίπου ψηφοφόρους (sic). Δηλαδή με μια πρόχειρη εκτίμηση, σε αυτή την χώρα δεν έχουν δικαίωμα ψήφου μόλις 1.515.000 άτομα! Πείτε με καχύποπτο, αλλά δεν μου βγαίνουν τα κουκιά...
#Το 50% του εκλογικού σώματος δια της αποχής και του λευκού/άκυρου έριξε ένα μεγαλοπρεπές φάσκελο στο πολιτικό σύστημα και στους κύριους εκφραστές του, δηλαδή τα μεγάλα κόμματα. Κι όμως, η αποτίμηση του αποτελέσματος που έγινε από τα επιτελεία τους είχε θετικό πρόσημο! Φανταστείτε τι περίμεναν!! Τελικά τα κομματόσκυλα έχουν περισσότερες αντοχές (και ανοχές) από ότι υπολόγιζαν οι κομματάρχες!!!
#Κακά τα ψέμματα: ο μεγάλος νικητής των εκλογών είναι ο Γιωργάκης και οι αλλοδαποί φίλοι του. Μέγας ρήτορας και λαοπλάνος, κατάφερε να τρομοκρατήσει τον κοσμάκη με την υπερ του μνημονίου προπαγάνδα κατά την περίφημη διακαναλική. Νικητής ο Γιωργάκης, στο ταμείο όμως πάνε οι τοκογλύφοι, που έσπευσαν να εκφράσουν την ικανοποίησή τους για το αποτέλεσμα. Δεν σχεδίαζαν να πάει ο Γιωργάκης σε βουλευτικές εκλογές, διότι δεν ήθελαν να αποσταθεροποιηθεί η τόσο βολική για τα συμφέροντά τους σταθερή κατάσταση: αυτή όπου ο Γιωργάκης μας κρατάει κάτω για να μας βιάζουν οι κερδοσκόποι απερίσπαστα. Για τόσο σταθερή κατάσταση μιλάμε!
#72% είναι το μικτό ποσοστό των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις περιφέρειες. Δηλαδή περίπου 4,292,437 συμπολίτες μας επέλεξαν να ψηφίσουν ένα από τα δυο κόμματα που ευθύνονται για την 35ετή κατρακύλα της χώρας. Ρε τα κομματόσκυλα... Όποιος καταφέρει να μου δώσει πειστικά το ψυχογράφημα αυτού του ψηφοφόρου, θα του στείλω την περαίωσή μου για να γελάσει με την καρδιά του.
#Άσχετο με τις εκλογές, αλλά σχετικό με το κλίμα: η περιβόητη περαίωση ήταν ένα κόλπο του στυλ "ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα", μια "συρτή βυθού", μια οικονομική βόμβα στα θεμέλεια της όποιας ανάπτυξης μπορεί να παρουσιάσει τούτος ο τόπος στις μέρες μας. Ο λόγος που επέλεξε η κυβέρνηση να ακολουθήσει αυτή την τακτική είναι ξεκάθαροι: η πτώχευση είναι πιο κοντά από ότι μας είχαν κάνει να πιστέψουμε. Οι Ευρωπαίοι την έχουν ήδη δρομολογήσει. Ας ετοιμαζόμαστε κι εμείς λοιπόν...
#Αλήθεια, ποιός πιστεύει ότι με τις εκλογές μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα; Είναι σαν να έχουμε ένα διαλυμένο σαράβαλο και να πιστεύουμε ότι αν αλλάξουμε ρόδες θα πάρει μπρος. Ο ρεφορμισμός είναι αποτελεσματικός όταν οι αλλαγές γίνονται σε ένα σύστημα λειτουργικό για τη βελτίωσή του. Όταν το σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς, αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι μια επανάσταση.
...ίωση καραμπινάτη. Προσοχή λοιπόν και φροντίστε να έχετε αποθέματα σε χαρτομάντηλα. Με τις υγείες σας!
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1912)
.
.
.
Τέρμα η διακοπές, τα κεφάλια μέσα τώρα.
Φταίμε διότι ως λαός με ιστορική μνήμη χιλιάδων ετών δεν έχουμε διδαχτεί από τα παθήματα του παρελθόντος. Επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας καθώς η συλλογική μνήμη μας έχει αποταυτιστεί από το ίδιο της το κυρίαρχο χαρακτηριστικό, δηλαδή την συλλογικότητά της. Η κοινωνία μας διαθέτει μνήμη διαποτισμένη από τον ατομικισμό, τόσο που την αποσπά από τα εθνικά της αντανακλαστικά.
Αποκορύφωμα αυτής της σοβαρής στρέβλωσης, που έχει ξανακάνει την εμφάνισή του στο παρελθόν, ήταν το Βυζάντιο, με την δαιδαλώδη γραφειοκρατική δομή και το ογκώδες κράτος. Αυτό το μοντέλο καταφέραμε να αναπαράγουμε εμείς οι νεοέλληνες σε αντίστοιχη κλίμακα, ίσως και μεγαλύτερη. Βέβαια το βυζαντινό μοντέλο κατέληξε σε Άλωση. Ποιά θα είναι άραγε η τύχη του αντίστοιχου νεοελληνικού;
Φταίμε διότι ως λαός που κατάφερε να αποτινάξει τους Πέρσες, τους Ρωμαίους, τους Φραγκολεβαντίνους, τους Σλάβους και τους Οθωμανούς, εντούτις δεν κατάφερε ποτέ στην Ιστορία του να υποτάξει την πιο ύπουλη φυλή: αυτή των Λαμογιών.
Παρακαλώ άπαντες να επισκεφθείτε αυτό το νέο blog, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει ενημερωτικός εκπαιδευτικός σταθμός για γονείς και παιδιά!
Πρόκειται για το Μικρό Καράβι, το οποίο πηγές μου αναφέρουν ότι το διαχειρίζεται παιδαγωγός με 10ετή πείρα (δηλαδή η σύζυγός μου) με την βοήθεια επιφανούς μπλόγκερ (την δική μου δηλαδή, χαχαχα!!!).
"Το Μικρό Καράβι είναι φορτωμένο με θησαυρούς από την Ελληνική προφορική παράδοση. Απευθύνεται σε γονείς και παιδιά που θέλουν να ταξιδέψουν!"
Όσοι πιστοί προσέλθατε!
Το περιεχόμενο είναι αυτό που καθορίζει την ταυτότητα του κάθε blog. Μέσα στην πληθώρα των blogs, ο αναγνώστης επιλέγει να παρακολουθεί αυτά που του ταιριάζουν -κι αυτό ορίζει την δημοφιλία τους. Κάποια blogs είναι ιδιαίτερα δημοφιλή και στο σύνολό τους τα δημοφιλή blogs καθρεφτίζουν την ιδιοσυγκρασία, τις συνήθειες και τα ενδιαφέροντα αυτών που τα παρακολουθούν. Μπορούμε να παραδεχτούμε ότι έχουμε τα blogs που μας ταιριάζουν. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τα υπόλοιπα ΜΜΕ. Γι' αυτό το λόγο ο πόλεμος ανάμεσα στα blogs και τα παραδοσιακά μέσα καλά κρατεί. Με τη δολοφονία του δημοσιογράφου όμως διαβήκαμε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Κι όλα αυτά για την ριμάδα την πίττα...
Προχθές ο ΓΑΠ παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Foreign Policy υπό τον τίτλο "Papandreou's Odyssey" (sic - θα έπρεπε να λέει "Odyssey of the Greeks under Papandreou"). Το ενδιαφέρον της μάλλον ανιαρής συνέντευξης επικεντρώνεται στην παρακάωτ ερώτηση του δημοσιογράφου:
"You were born and educated, in large part, in the United States. And many of your closest advisers are American. Do you think the U.S. model of capitalism was in some way to blame for the crisis that Europe and Greece face today?"
Και απαντάει ο ΓΑΠ:
"Obviously, the problems began in the financial sector, with commercial paper being put on the market -- structured bonds and special vehicles, which were very simply fraudulent, even though they did have a triple-A rating. I think we see that markets are fallible, and we should not worship them as gods. Now, we have to see how to put them to best use to help our economies and our societies. But this is a question of, again, bad governance. Why wasn't this regulated? Why wasn't there transparency?"
ΣΤΟΠ ΕΔΩ. Είπε κι άλλα, όμως ας σταθούμε λίγο στην παραπάνω φράση. Για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας, κοντολογίς και σύμφωνα με τον ΓΑΠ, φταίνε οι τακτικές εξαπάτησης διαφόρων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, όπως τα δομημένα ομόλογα.
Πάνω σ' αυτή την κατάσταση λοιπόν, ο ΓΑΠ έκανε μια κυβερνητική επιλογή: αποφάσισε, αντί να καταδιώξει και να τιμωρήσει τους υπευθύνους της εξαπάτησης του ελληνικού δημοσίου, να φορτώσει με φόρους και ανασφάλεια τον Έλληνα εργαζόμενο για να εξυπηρετηθεί αυτό το παράλογο χρέος. Ο ηγέτης των ΕΛλήνων, αντί να κοντραριστεί με τους απατεώνες που ζητούν την κεφαλή του λαού του επί πίνακι, αποφάσισε να τιμωρήσει αυτούς που τον εξέλεξαν. Το χειρότερο δε είναι ότι θεωρεί πως η απόφασή του είναι σωστή.
Δεν είναι πλέον μυστικό: ο ΓΑΠ είναι ακατάλληλος να κάνει την δουλειά για την οποία τον εκλέξαμε. Ο άνθρωπος δεν δουλεύει για εμάς αλλά για τους πιστωτές όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Αν δεν το καταλάβουμε νωρίς, αυτός είναι ικανός να μας πουλήσει στο σκλαβοπάζαρο που έχει στήσει το τραπεζικό καρτέλ. Πρέπει να φροντίσουμε για μια νέα σεισάχθεια -στην αρχαία Αθήνα ίσχυε ο θεσμός της υποδούλωσης για χρέη όπου ένας πολίτης που δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του. Ο Σόλωνας έβαλε τέλος σε αυτό το καθεστώς εφαρμόζοντας το νόμο της σεισάχθειας. Ο ΓΑΠ δεν είναι βέβαια Σόλωνας...
Το Ισραήλ είναι ένα κράτος σχιζοφρενικό. Ήδη από την ίδρυσή του το 1948, έδειχνε ότι είναι ένα κράτος παράταιρο με τα γειτονικά και θαρρεί κανείς με το ζόρι τοποθετημένο μέσα σε μια περιοχή εντελώς διαφορετικής κοινωνικοπολιτισμικής ταυτότητας και πολιτικής κατεύθυνσης. Το Ισραήλ είναι κράτος "παλαιάς κοπής", άλλης εποχής -επεκτατικό, επιθετικό, αδιάλλακτο και μονίμως απειλητικό. Είναι φυσικό επακόλουθο να μην μπορεί να συντηρήσει καλή γειτνίαση. Μετά τα πρόσφατα γεγονότα μάλιστα, οι τελευταίοι Άραβες "φίλοι" του, η Αίγυπτος και η Ιορδανία, πλέον δεν νιώθουν και τόσο άνετοι με τη συνθήκη ειρήνης που έχουν υπογράψει, ενώ οι παραδοσιακοί Δυτικοί φίλοι του σιωνιστικού κράτους κάνουν δεύτερες σκέψεις.
Αυτές οι δεύτερες σκέψεις είναι που αυτή τη στιγμή δίνουν ολοένα και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στους Άραβες και μάλιστα συσπεριωμένοι γύρω από την Τουρκία, η οποία εκμεταλλευόμενη το μομέντουμ κάθισε στον Αραβικό θρόνο, αντιμετωπίζουν πλέον τον ανεπιθύμητο γείτονα με αγριότερες διαθέσεις.
Το σχιζοφρενικό Ισραήλ, που κάποτε είχε όλες τις ευλογίες και την βοήθεια της Δύσης, πλέον βαδίζει προς την απομόνωση. Η τύχη του εν μέρει βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας, και στη διάθεσή της να εδραιωθεί ως η αδιαμφισβήτητη κυρίαρχη δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου. Αν η Τουρκία ξεκινήσει ιερό πόλεμο εναντίον του Ισραήλ, αυτό δεν θα αντέξει για πολύ. Αν πάλι η Τουρκία εξετάζοντας την ευρωπαϊκή της προοπτική θελήσει να κάνει μια επίδειξη αυτοσυγκράτησης, τότε τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μεταφερθούν ανατολικότερα. Όπως και να έχει, η Τουρκία είναι ρυθμιστής και το Ισραήλ την πάτησε.
Κάπου εκεί υπάρχει και η Παλαιστίνη, η οποία περιμένει καρτερικά το μέλλον, που μόνο ανεξαρτησία δεν προμηνύει.
Τελευταία έχει γίνει "του συρμού" η ανάρτηση αποδείξεων από καφετέριες, τάχα για να μας δείξει ο φιλότιμος αναρτήσας ότι τα προϊόντα είναι ακριβά... 4,00 ο φρέντο καπουτσίνο, 4,50 το άις τι πιτς, 6,20 το μιλκ σέικ κόκ.
Ομολογώ ότι είναι σκληρό και επίπονο να πηγαίνει κάποιος στην καφετέρια, να καταναλώνει και μετά να γκρινιάζει online για το υψηλό κόστος. Δύσκολο, πολύ δύσκολο...
Στην τελική ρε παλικάρια, αφού είναι ακριβά, πιείτε καφέ στο σπίτι σας ή στο σπίτι φίλου. Χειροποίητο ντε. Βγείτε και στο μπαλκόνι και κάντε χάζι τους περαστικούς. Περάστε καλά χωρίς να σκάσετε ένα σκασμό λεφτά στα λιγούρια. Και σιγά σιγά, θα δείτε, θα πέσουν οι τιμές. Κι αν δεν πέσουν, μην απελπίζεστε. Έθνος-καφενείο είμαστε, θα την βρούμε την άκρη...
Όταν κάποιος "δεν νιώθει", σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει. Φερειπείν, δεν νιώθουμε ότι η Μεταπολίτευση ψόφησε και ότι το περιφερόμενο σαρκίο της έχει πλέον σαπίσει μέχρι το κόκαλο. Δεν νιώθουμε ότι εδώ και 30 χρόνια ζούμε με δανεικά, αφού αυτή η χώρα παράγει μόνο χρέη. Δεν νιώθουμε ότι οι "κουτόφραγκοι" ξύπνησαν, έστω κι αργά. Δεν νιώθουμε ότι η συστηματική αποβιομηχανοποίηση της χώρας και η γιγάντωση του δημοσίου τομέα είναι η βασική αιτία για το οικονομικό χάλι μας. Δεν νιώθουμε ότι ακόμα μέχρι και σήμερα που η ανάγκη για αναπτέρωση του ηθικού του λαού είναι επιτακτική, κανένας δεν έχει προσαχθεί στη δικαιοσύνη για να λογοδοτήσει, ούτε ένας από όλους αυτούς που με τη στάση ζωής τους έκαναν αβίωτη τη ζωή των πολλών. Και κανένας ποτέ δεν θα τιμωρηθεί. Δεν νιώθουμε ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας και μοναδικοί υπεύθυνοι της κατάντιας μας.
Κι ακόμα στο φτωχό μας μυαλουδάκι, ζαλισμένο καθώς είναι από τα φούμαρα των κατευθυνόμενων μίντια, υπεύθυνοι για την κατρακύλα μας είναι "τα σκοτεινά τραπεζικά σιωνιστικά αμερικανογερμανικά συμφέροντα που συνωμοτούν για να καταστρέψουν την φτωχή Ελλάδα και τον φαεσίμβροτον Ελληνισμό με απώτερο σκοπό να επιφέρουν το σκοτάδι στην Ανθρωπότητα..."
Είμαστε καταδικασμένοι -την αλήθεια, που ο κάθε ένας από εμάς κρύβει μέσα του, δεν θα την νιώσουμε ποτέ...
...καταλήγουν στα σκουπίδια.
Σύμφωνα με έρευνα φορέα διαχείρησης λιμάτων της Καλιφόρνια (CIWMB), το 63% των σκουπιδιών ενός σουπερμάρκετ είναι απούλητα κρέατα, φρέσκα φρούτα και λαχανικά, τα οποία καταλήγουν στις χωματερές ή για παραγωγή λιπασμάτων.
Θα μπορούσαν να τα μοιράζουν στους φτωχούς. Λέμε τώρα...
Περιμένω τουλάχιστον για σήμερα, αυτοί που για 364 μέρες το χρόνο μας λένε ψέμματα, να κάνουν μια εξαίρεση. Ας αφιερώσουν την 1η Απριλίου στην αλήθεια. Αλήθεια, πόσο κοστίζει να προδώσει κάποιος το ψέμμα του;
Σ' αυτούς αφιερώνω το παιδικό τραγουδάκι παρακάτω. Επειδή από παιδί κι από τρελό θ' ακούσεις την αλήθεια...
~
Στραβός βελόνα γύρευε, ολα-ολα (δις)
Μέσα σε αχυρώνα, βατσιτσέλο-βατσιτσό (δις)
Και ο κουφός του έλεγε, ολα-ολα (δις)
Πως άκουσε ένα κρότο, βατσιτσέλο-βατσιτσό (δις)
Πολλά ψέματα είπαμε, ολα-ολα (δις)
Άς πούμε και μια αλήθεια, βατσιτσέλο-βατσιτσό (δις)
Athens, El.Venizelos 25/3/2021
Κρατώ το εισιτήριο σφιχτά στο χέρι και περιμένω στην ουρά των αναχωρήσεων. Κάποια στιγμή φτάνει η σειρά μου. Βγάζω το διαβατήριο από την τσέπη του σακακιού. "Καλωσήρθατε στο αεροδρόμιο της Αθήνας" με καλωσορίζει ο ελεγκτής με σπαστά αγγλικά και του δίνω ανοιχτό το διαβατήριό μου και το εισιτήριο. Αυτός περνάει το διαβατήριο στο bar code reader. Κοιτάζει την οθόνη έκπληκτος. Ακυρώνει την προηγούμενη καταχώρηση και το ξαναπερνάει. Η αρχική έκπληξη γίνεται βεβαιότητα.
"Ντάνιελ, κάθισε στο πόστο μου σε παρακαλώ". Φεύγει με το διαβατήριό μου στο χέρι και μπαίνει στο γραφείο του αστυνομικού προϊστάμενου του αεροδρομίου.
Το γραφείο έχει μια βιτρίνα ακριβώς απέναντι από το check in. Ο ελεγκτής δίνει το διαβατήριο στον αστυνομικό λέγοντάς του κάτι. Αυτός το ανοίγει, το κοιτάζει λίγα δευτερόλεπτα και σηκώνει το βλέμμα του προς το μέρος μου. Ατάραχος, μου κάνει νόημα να πλησιάσω. "Αυτό μας έλειπε τώρα..." σκέφτηκα. Ανοίγω την γυάλινη πόρτα και μπαίνω στο γραφείο.
"Καθίστε παρακαλώ" μου λέει χαμογελώντας με επιτηδευμένη ευγένεια ο αστυνομικός. Θα ορκιζόμουν ότι με κοροϊδεύει. Κάθισα αμήχανα σε μια καρέκλα μπροστά στο τετράγωνο 1x1 τραπεζάκι, όπου στίβες χαρτιά ορθώνονταν πλαισιώνοντας τον αστυνομικό σαν δίδυμοι πύργοι. Με κοίταζε επίμονα, διερευνητικά, με εκείνο το περιπαικτικό χαμόγελο να μη φεύγει από το πρόσωπό του. Έγειρα το κορμί μου προς το μέρος του θέλοντας να πω κάτι, αλλά δεν πρόλαβα.
"Μην ανησυχείτε" μου λέει "πρόκειται για τυπικό έλεγχο ρουτίνας". Για κάποιο λόγο δεν ησύχασα με αυτά τα λόγια. Μάλλον σε όλους τα ίδια λένε, είτε πρόκειται για υπόδικους που προσπαθούν να διαφύγουν από τη χώρα είτε για βαποράκια που κουβαλάνε πάνω τους μικροποσότητες.
"Σε λίγα λεπτά θα είστε στο αεροπλάνο σας" συνέχισε. "Που πηγαίνεται παρακαλώ;"
"Πηγαίνω στη Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειων" αποκρίθηκα.
Απλώνει το χέρι του προς το εισιτήριό μου. Από την ώρα που πέρασα τις πύλες του αεροδρομίου το σφίγγω τόσο που κοντεύει να σκιστεί.
"Μπορώ;" μου λέει. Το δίνω διστακτικά.
"Είναι μεγάλο το ταξίδι για την Αμερική" λέει επεξεργαζόμενος το εισιτήριο. "Δεν βλέπω όμως το απόκομμα της επιστροφής. Που το κρατάτε;" είπε κοιτάζοντάς με.
Σκέφτηκα να πω ότι δεν θα επιστρέψω κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή με εκείνη τη σκέψη η καρδιά μου σφίχτηκε. Κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα γυρίσω στην Ελλάδα. Βουβάθηκα και το βλέμμα μου χάθηκε στο χάρτη πίσω από την πλάτη του αστυνομικού. Αθήνα, δεν θα σε ξαναδώ. Αιγαίο μου πέλαγος, δεν θ' αντικρύσω ξανά τα γαλανά νερά σου. Ελλάδα, σε χάνω για πάντα.
"Τι σας συμβαίνει; Είστε καλά;" ρωτά ο αστυνομικός. Κόμπιασα και τον κοίταξα έντρομος.
"Δεν θα γυρίσω στην Ελλάδα" απάντησα. Από το ύφος του αστυνομικού θεώρησα ότι αυτή την απάντηση περίμενε να ακούσει. Το χαμόγελο έγινε πιο πλατύ και τα κίτρινα δόντια του φάνηκαν. Αμέσως λέει στον ελεγκτή να γυρίσει στο πόστο του. Σηκώνει το τηλέφωνο δίπλα του και καλεί έναν αριθμό. Δεν σταματά να με κοιτάζει ούτε για δευτερόλεπτο.
"Τον αρχηγό παρακαλώ... από την ασφάλεια αεροδρομίου El.Venizelos... Αρχηγέ καλημέρα σας. Αστυνόμος Γκιόργκι Κοπάζι εδώ. Έχω να σας ανακοινώσω ένα σημαντικό γεγονός. Αυτή τη στιγμή έχω απέναντί μου έναν ιδιαίτερο πολίτη. Σύμφωνα με τα αρχεία του υπουργείου εσωτερικών πρόκειται για γηγενή. Αυτό όμως που καθιστά το γεγονός ιδιαίτερο, είναι ότι πρόκειται για τον κάτοχο του τελευταίου ελληνικού διαβατηρίου που έχουμε εν ισχύ στα αρχεία μας. Υπουργέ μου, έχω απέναντί μου τον τελευταίο Έλληνα"! Το χαμόγελο του αστυνομικού έγινε ενθουσιασμός στην τελευταία φράση. Τότε αντιλήφθηκα ότι ο ελεγκτής, μερικοί υπάλληλοι του αεροδρομίου και κάποιοι περίεργοι είχαν συγκεντρωθεί έξω από το γραφείο και κοιτούσαν μέσα από τη βιτρίνα. Ένιωσα σαν φυλακισμένο ζώο σε ζωολογικό κήπο. Σάστισα και έσκυψα το κεφάλι.
Όλα ξεκίνησαν περίπου πριν 70 χρόνια. Οι Έλληνες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναζήτησαν την τύχη τους μεταναστεύοντας ανά χιλιάδες σε δεκάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει Έλληνας χωρίς συγγενείς στο εξωτερικό. Οι δικοί μου βρίσκονται στην Βοστώνη από το 1949. Λοιπόν, για κάποιο λόγο η Ελλάδα μετά την κατοχή από τους Γερμανούς δεν κατάφερε να σηκώσει ποτέ κεφάλι. Η Ελλάδα αποθεμελιώθηκε σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια. Από τότε στην Ελλάδα ανθίζει η πολιτική διαφθορά, ως επακόλουθο των υποτελών, των δοσιλόγων, των ρουφιάνων και των προδοτών που πλούτισαν και ήκμασαν τότε. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Το τελικό χτύπημα δόθηκε πριν δέκα χρόνια. Τότε η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας έκρινε ότι για τις συνέπειες της πολιτικής διαφθοράς έπρεπε να πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες. Οι απολύσεις ήταν μαζικές. Οι βιομηχανίες και οι επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο καθημερινά. Η ανεργία έφερε αύξηση της εγκληματικότητας και πτώση του μεροκάματου. Η εξαθλίωση δεν άργησε. Τότε άρχισε το μαζικότερο κύμα μεταναστεύσεων που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Σταδιακά αυξανόταν ο αριθμός των αλλοδαπών πολιτών σε αντίθεση με τον αριθμό των γηγενών που μειωνόταν. Ο ρυθμός γεννήσεων έπεσε στο μηδέν και κόλλησε εκεί. Παρηκμασμένο καθώς ήταν το Εθνικό Σύστημα Υγιείας και τα ασφαλιστικά ταμεία εντελώς άδεια, οι ηλικιωμένοι πέθαιναν από έλλειψη φαρμάκων και ανεπαρκής περίθαλψη. Οι νέοι Έλληνες έφευγαν ενώ αυτοί που έμεναν πίσω ήταν υπερήλικες. Κάποια στιγμή οι αλλοδαποί άρχισαν να οργανώνονται σε κόμματα. Κέρδισαν στην αρχή κάποιους δήμους, στη συνέχεια κάποιες περιφέρειες και πριν λίγους μήνες το Κόμμα Αλλοδαπών Ελλάδας ανέλαβε την εξουσία. Σήμερα οι Έλληνες κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 100.000 κι αυτοί είναι υπερήλικες και βρίσκονται διάσπαρτοι κυρίως σε αγροτικές περιοχές. Οι υπόλοιποι είτε έφυγαν είτε πέθαναν.
Ξεροκατάπια και προσπάθησα να ξεθολώσω. Δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τη συνέχεια του διαλόγου. Το μόνο που άκουσα ήταν το τηλέφωνο να κλείνει. Όταν σήκωσα το βλέμμα, ο αστυνομικός Γκιόργκι Κοπάζι με κοιτούσε χαμογελαστός. Έμεινε αμίλητος για ορισμένα δευτερόλεπτα. Θα μπορούσε να μείνει έτσι και να με αφήσει να φύγω. Ήμουν όντως ο τελευταίος Έλληνας κάτω των 67 ετών στην Ελλάδα; Προσπάθησα να το επεξεργαστώ με ψυχραιμία. Δεν γίνεται.
"Λοιπόν; Τι λέγαμε; Α ναι, φεύγετε για πάντα" είπε ανάβοντας ένα τσιγάρο. Ζήτησα λίγο νερό. Μου έσπρωξε ένα ποτήρι που μάλλον είχε από τον καφέ του. Το ήπια γρήγορα, το μισό έπεσε στο πουκάμισό μου.
"Με χρειάζεστε κάτι άλλο; Πετάω σε λίγα λεπτά" είπα με φανερό εκνευρισμό.
"Ω με συγχωρείτε! Μα πως περνάει η ώρα! Μπορείτε να πηγαίνετε!" είπε κοιτάζοντάς με καθώς πήγαινα προς την πόρτα. "...και καλό ταξίδι" συμπληρώνει με το χαμόγελό του να έχει φτάσει μέχρι τ' αυτιά.
Βγαίνοντας από το γραφείο του αστυνομικού είχα την αίσθηση ότι όλοι με κοιτούσαν. Άλλοι με απορία, άλλοι με χαμόγελο, άλλοι με συμπάθεια. Προσπάθησα να μην αλλάξω βλέμμα με κάποιον για να μην τσαντιστώ. Δεν αντέχω να βλέπω τα χαμόγελά τους. Συνεχώς ψιθυρίζουν, τους βλέπω να χασκογελάνε, να ανεβοκατεβάζουν τα κεφάλια τους, ενώ κάποιοι περαστικοί κοντοστέκονται απορημένοι. Προχωρώ βιαστικά στον ατελείωτο διάδρομο. Με την ταμπέλα του τελευταίου Έλληνα στην πλάτη, φεύγω για την θύρα μου. Μόλις που προλαβαίνω και το ταξίδι είναι μακρύ.
Σε κάποιο σημείο ο Π.Οικονόμου ζητά από τον Π.Βουρλούμη να αναφέρει το όνομα του στελέχους στην Price Waterhouse Cooper με τον οποίο είχε επικοινωνία για τον κοστολογικό έλεγχο των συμβάσεων του ΟΤΕ. Ακολουθεί ο παρακάτω απίθανος διάλογος. Απολαύστε τον.
(...)
ΜΑΡΤΥΣ (Παναγής Βουρλούμης): Δεν το θυμάμαι τώρα, αλλά μπορώ να το βρω.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Θα μας κάνετε τη χάρη να μας ενημερώσετε; Πρέπει να μιλήσετε με κάποιους Διευθυντές, έτσι δεν είναι;
ΜΑΡΤΥΣ (Παναγής Βουρλούμης): Πώς μπορώ να σας ενημερώσω, κύριε Πρόεδρε;
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Μπορείτε τηλεφωνικά στον κύριο Πρόεδρο ή γραπτά.
ΜΑΡΤΥΣ (Παναγής Βουρλούμης): Γραπτά θα σας ενημερώσω.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Στον Ο.Τ.Ε. είστε, θα βρείτε έναν τρόπο επικοινωνίας. Φρυκτωρίες, δεν ξέρω τι να πω.
...τελικά, ποιό κάθαρμα άνοιξε την Κερκόπορτα;
...ούτε ήταν ποτέ. Όμως, δεν φταίνε αυτοί για τα χάλια μας.
Είμαστε περίεργος λαός: ό,τι θυμόμαστε χαιρόμαστε. Ό,τι δεν μας συμφέρει το ξεχνάμε.
Ξαφνικά θυμηθήκαμε τις αποζημιώσεις που δεν πήραμε από τους Γερμανούς για τα δεινά που μας επέφεραν κάτα τον Β'ΠΠ και την κατοχή.
Ξεχνάμε όμως το λόγο που δεν πήραμε καμία αποζημίωση -κανένας δεν διεκδίκησε.
Ξαφνικά θυμηθήκαμε τη ζίμενς, τα λέοπαρντ και τα λίντλ.
Ξεχνάμε όμως ότι εμείς τα φέραμε εδώ και κάποιοι εξ ημών τα αρπάζουν σε βαλίτσες.
Ξαφνικά θυμηθήκαμε το φόκους και το στερν, που μας διασύρουν.
Ξεχνάμε όμως ότι ρεζίλι γινόμαστε οι ίδιοι χωρίς βοήθεια από κανένα.
Ξαφνικά θυμηθήκαμε να στρέψουμε το δάκτυλο στους άλλους.
Ξεχνάμε όμως ότι ο μοναδικός και πραγματικός υπαίτιος της κατάντιας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι περήφανοι Έλληνες.
Κρίμα στην Ιστορία που έχουμε. Είμαστε ένας λαός με επιλεκτική μνήμη.
Θυμόμαστε μόνο τα όμορφα. Στα άσχημα πάντα κάποιος άλλος μας φταίει...
Με αφορμή το post του Νίκου Δήμου με τίτλο "Η πολυπλοκότητα του κόσμου" θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες σκέψεις μου.
Ο κοινωνικός ιστός έχει αναρίθμητες διακλαδώσεις και προεκτάσεις. Προεκτάσεις αυτού του ιστού είναι η πολιτική, η οικονομία, οι διεθνείς σχέσεις κτλ. Έτσι ξεκινώντας από το σημαντικό, που είναι το άτομο, φτάνουμε στο συγκεκριμένο, τις σχέσεις των ατόμων.
Το άτομο είναι ένα σημείο του κοινωνικού ιστού και οι σχέσεις των ατόμων είναι οι νευρώνες που κινούν αυτό τον ιστό. Αν ο ιστός ήταν φυσικός τόπος, τότε ως σημείο το άτομο δεν θα είχε επαφή με όλα τα υπόλοιπα σημεία παρά με μερικά, ούτε θα είχε απόλυτη επίγνωση των σχέσεων που συντελούνται ανάμεσα σε άλλα άτομα. Επομένως η ατομική θέση δεν μπορεί παρά να διέπεται από υποκειμενικότητα. Κι όμως το άτομο έχει μια άλλη δυνατότητα -τη σύνθεση. Ένα άτομο μπορεί να ενισχύσει τη θέση του χρησιμοποιόντας τις θέσεις άλλων ατόμων. Ένα είδος αντανάκλασης ας πούμε. Ένα άτομο -κι ας είναι στατικό- μπορεί να εκμεταλλευτεί τις θέσεις ετέρων ατόμων ώστε να συνθέσει -έστω από θέση παρατηρητή- μια φαινομενικά αντικειμενική άποψη.
Δείτε φερειπείν με ποιο τρόπο η είδηση φτάνει στο κοινό μέσω της τηλεόρασης. Έχουμε ένα γεγονός το οποίο συμβαίνει κάπου στον κόσμο σε μια απροσδιόριστη χρονική στιγμή και με ορισμένη σημαντικότητα. Για να φτάσει αυτό το γεγονός να ονομαστεί είδηση, θα πρέπει κάποιος να το αξιολογήσει ως σημαντικό. Αυτός, ο δημοσιογράφος δηλαδή, θα πάρει το συνεργείο του, θα στηθεί σε ένα σημείο του χώρου όπου συντελέστηκε το γεγονός και θα μας εξηγήσει τι έγινε. Πρώτον, δεν μπορεί να μας δείξει το ίδιο το γεγονός, διότι είναι ήδη παρελθόν. Δεύτερον, επειδή κι ο ίδιος δεν ήταν παρόν στο συντελεσμένο γεγονός, θα ρωτήσει μάρτυρες που είδαν ή άκουσαν κάτι. Τόσο ο δημοσιογράφος, όσο και οι μάρτυρες, θα εξιστορήσουν ένα γεγονός όπως το βίωσαν αυτοί οι ίδιοι. Δηλαδή υποκειμενικά. Η σύνθεση των μαρτυριών, του κύρους του μέσου, της άποψης του δημοσιογράφου και των πλάνων της κάμερας, προσφέρουν στο κοινό μια φαινομενική αντικειμενικότητα. Πέρα από τα παραπάνω, το σημαντικότερο είναι ότι όσο κι αν προσπαθήσει ο δημοσιογράφος να μας μεταφέρει μια αντικειμενική είδηση, η απόσταση του κοινού από το γεγονός όχι μόνο παραμένει χαώδης, αλλά το γεγονός φτάνει σε αυτό εντελώς διαστρεβλωμένο. Στην ουσία, δεν φτάνει ποτέ. Αυτό που δέχεται το κοινό, είναι η άποψη του δημοσιογράφου πάνω στο γεγονός. Αυτό μπορεί να το δει κάποιος παραστατικά στο θεατρικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλο "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε". Τελικά, οι τηλεοπτικές ειδήσεις έχουν τόση σημαντικότητα για αυτόν που τις παρακολουθεί, όση και αν θα λάμβανε παρακολουθώντας μια ταινία μυθοπλασίας -καμία απολύτως.
Ο δημοσιογράφος που καλύπτει ένα γεγονός προσπαθεί πρώτα από όλα να του αποδώσει κάποια σημαντικότητα ώστε να γίνει πιο ελκυστικό: Έτσι ο "λήστης" γίνεται "ληστής Αλβανικής καταγωγής". Όταν ο ηγέτης ενός κόμματος απευθύνεται στον ηγέτη κάποιου άλλου, τότε "εξαπολύει σφοδρή επίθεση". Όταν παίρνει φωτιά ένα δάσος τότε επιστρατεύεται η "πύρινη λαίλαπα". Όταν πέφτει ένα κτίριο, συνήθως το κάνει σαν "χάρτινος πύργος". Όλη αυτή η στερεότυπη φρασεολογία έχει ως απώτερο σκοπό να τοποθετήσει το κοινό μέσα στο γεγονός, προκαλώντας συγκεκριμένα ερεθίσματα. Ο "αλβανός ληστής" προκαλεί το εθνικιστικό αίσθημα, η "σφοδρή επίθεση" προκαλεί τον ρεβανσισμό έναντι του αντιπάλου, η "πύρινη λαίλαπα" και ο "χάρτινος πύργος" προκαλούν το δέος μπροστά στις καταστροφικές δυνάμεις κ.ο.κ. Το κοινό έχει την ανάγκη να ταυτίζεται με τέτοιου τύπου αναφορές, για να ενισχύει -δήθεν- την θέση του ως αντικειμενικός παρατηρητής. "Άκουσα στις είδήσεις", "διάβασα στις εφημερίδες", "μου είπε ο τάδε". Με μια απλή φράση γινόμαστε φορείς μιας είδησης αλλά παραπέμπουμε για την αξιοπιστίας της στην πηγή. Και καλά, αντικεμενικοί. Στην ουσία, κάτοπτρα στις υπηρεσίες κάποιου άλλου. "Παπαγαλάκια", που είναι και της μόδας.
Αυτή η ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητας έχει ως αποτέλεσμα την τάση για απλοποίηση των πραγμάτων. Με τη φράση "Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι", αυτός που τη ξεστομίζει στην ουσία εξομολογείται: "Έχω ακούσει ότι για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι. Διάβασα μερικά βιβλία, άκουσα κάποιες ειδήσεις και συζήτησα με κάποιους ανθρώπους. Θα σου έλεγα το λόγο για τον οποίο υποστηρίζω αυτή τη θέση, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα αλλά ούτε και ξέρω συγκεκριμένα. Κάτι για τις τράπεζες, κάτι για τον Κίσινγκερ, κάτι ο Μπους που είναι αχώνευτος, βάλε και λίγο Βιετνάμ, μέσα είσαι". Η απλοποίηση είναι το όπλο του αδαούς απέναντι στο απλό ερώτημα: "γιατί". Τελικά το κοινό έχει όντως άποψη -την άποψη που του μετέδωσαν. Μόνο που δεν είναι καν αντικειμενική.
"Αυτή η γενικευμένη Ύβρις, η σπατάλη ως πρόοδος, η απληστία ως αξία και αυτοσκοπός, ο παρασιτισμός ως τρόπος επιβίωσης, αυτά συνιστούν τη χρεοκοπία μας".
Τάδε έφη Νίκος Ξυδάκης σε άρθρο του στην Καθημερινή που δημοσιεύθηκε στις 24/1/2010.
Η κυβέρνηση των Ελλήνων βρήκε λύση στο οικονομικό πρόβλημα που κοντεύει να μας διαλύσει: νομιμοποιεί τους λαθρομετανάστες και τα τυχερά παιχνίδια καφενείου (κατά κόσμον φρουτάκια ή κουλοχέρηδες ή ληστές με το ένα χέρι). Στο εξής κάθε Έλληνας θα μπορεί να διατηρεί τον δικό του προσωπικό οικόσιτο μετανάστη, τον οποίο θα μπορεί να χρησιμοποιεί αντί αυτού του ιδίου για πάσα εργασία ή πάσα απασχόληση που απαιτεί κοπετό. Βαριέσαι να πας στο γραφείο ρε αδερφέ. Στέλνεις τον μετανάστη. Βαριέσαι να πας για τένις. Στέλνεις το μετανάστη. Βαριέσαι να πηδήσεις. Στέλνεις τον μετανάστη. Βαριέσαι να στηθείς στην ουρά για να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου. Στέλνεις τον μετανάστη. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες θα συρρέουν ομοθυμαδόν στα καφενεία για να παίξουν φρουτάκια. Οι πλέον προνομιούχοι Έλληνες θα διαθέτουν έτερο μετανάστη για να τους τραβάει το μοχλό στα φρουτάκια.
Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη. Επιστροφή στη δεκαετία του '80 κάνει η κυβέρνηση των Ελλήνων και πασών των μεταναστών με απότερο σκοπό να τσιμπήσει τους ελεύθερους επαγγελματίες που δεν κόβουν απόδειξη λιανικής. Βέβαια, ακόμα δεν μας έχουν πει ποιές αποδείξεις θα εκπίπτουν και από τι ακριβώς θα εκπίπτουν. Αν δεν κάνω λάθος, για να πάρεις απόδειξη θα πρέπει να πληρώσεις και για να πληρώσεις θα πρέπει να έχεις λεφτά. Κι αν κακομοίρη μου δεν έχεις λεφτά, πως θα δικαιολογηθείς μετά στο Γιωργάκι όταν θα σε ρωτήσει "που πήγαν τα λεφτά" (που δεν έχεις για να ξοδέψεις); Εδώ σε θέλω.
Αυτή η οικονομική κρίση μέλλει να γίνει μια πραγματική ασύμμετρη απειλή για τον Έλληνα. Το μέλλον φαντάζει τόσο σκοτεινό... άραγε πόσο θα αντέξουμε ακόμα;
