Θύμα, θύτης, όλα μαζί

Το Ισραήλ είναι ένα κράτος σχιζοφρενικό. Ήδη από την ίδρυσή του το 1948, έδειχνε ότι είναι ένα κράτος παράταιρο με τα γειτονικά και θαρρεί κανείς με το ζόρι τοποθετημένο μέσα σε μια περιοχή εντελώς διαφορετικής κοινωνικοπολιτισμικής ταυτότητας και πολιτικής κατεύθυνσης. Το Ισραήλ είναι κράτος "παλαιάς κοπής", άλλης εποχής -επεκτατικό, επιθετικό, αδιάλλακτο και μονίμως απειλητικό. Είναι φυσικό επακόλουθο να μην μπορεί να συντηρήσει καλή γειτνίαση. Μετά τα πρόσφατα γεγονότα μάλιστα, οι τελευταίοι Άραβες "φίλοι" του, η Αίγυπτος και η Ιορδανία, πλέον δεν νιώθουν και τόσο άνετοι με τη συνθήκη ειρήνης που έχουν υπογράψει, ενώ οι παραδοσιακοί Δυτικοί φίλοι του σιωνιστικού κράτους κάνουν δεύτερες σκέψεις.
Αυτές οι δεύτερες σκέψεις είναι που αυτή τη στιγμή δίνουν ολοένα και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στους Άραβες και μάλιστα συσπεριωμένοι γύρω από την Τουρκία, η οποία εκμεταλλευόμενη το μομέντουμ κάθισε στον Αραβικό θρόνο, αντιμετωπίζουν πλέον τον ανεπιθύμητο γείτονα με αγριότερες διαθέσεις.
Το σχιζοφρενικό Ισραήλ, που κάποτε είχε όλες τις ευλογίες και την βοήθεια της Δύσης, πλέον βαδίζει προς την απομόνωση. Η τύχη του εν μέρει βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας, και στη διάθεσή της να εδραιωθεί ως η αδιαμφισβήτητη κυρίαρχη δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου. Αν η Τουρκία ξεκινήσει ιερό πόλεμο εναντίον του Ισραήλ, αυτό δεν θα αντέξει για πολύ. Αν πάλι η Τουρκία εξετάζοντας την ευρωπαϊκή της προοπτική θελήσει να κάνει μια επίδειξη αυτοσυγκράτησης, τότε τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μεταφερθούν ανατολικότερα. Όπως και να έχει, η Τουρκία είναι ρυθμιστής και το Ισραήλ την πάτησε.
Κάπου εκεί υπάρχει και η Παλαιστίνη, η οποία περιμένει καρτερικά το μέλλον, που μόνο ανεξαρτησία δεν προμηνύει.