Η αγάπη είναι μπαλόνι

Ήταν μια φορά μια αγαπημένη οικογένεια. Ο μπαμπάς, η μαμά και δυο όμορφα παιδάκια, ένας γιός πέντε ετών και μια κόρη δυο ετών.

Μια μέρα καθώς ο μπαμπάς και ο γιός έπαιζαν στον καναπέ, ρώτησε το παιδί: 

-Μπαμπά ποιόν αγάπας περισσότερο; Εμένα ή την αδερφή μου;

-Άκου παιδί μου,

απάντησε αμέσως ο μπαμπάς,

-η αγάπη δεν κόβεται σε μερίδες όπως το ψωμί. Φαντάσου ότι η αγάπη είναι σαν ένα μπαλόνι. Όσο πιο πολλούς αγαπάς, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το μπαλόνι αυτό και τόσο περισσότερο το βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι.

-Δηλαδή; Δεν μ´αγαπάς περισσότερο από την αδερφή μου;

ρώτησε ο γιός σουφρώνοντας τα χείλια του
-Παιδί μου, αν προσπαθήσω να κόψω το μπαλόνι για να το χωρίσω ανάμεσα σ´ εσένα και την αδερφή σου, τι θαρρείς πως θα γίνει;
-Χα, θα σπάσει το μπαλόνι! Σωστά μπαμπάκα;
-Σωστά παιδί μου. Το μπαλόνι μεγαλώνει όταν αγαπάς πολλούς ανθρώπους.

-Ναι μπαμπάκα; Κι αν αγαπώ μόνο τον εαυτό μου, πόσο μεγάλο είναι το μπαλόνι;

-Τόσο δα σαν φασολάκι

-Κι αν βάλω μέσα εσένα και τη μαμά, πόσο θα γίνει;

-Θα γίνει κάπως μεγαλύτερο, σαν πορτοκάλι.

-Κι αν του βάλω τη γιαγιά και τον παππού, πόσο θα γίνει τότε;

-Ε τότε θα γίνει μεγάλο σαν ένα πεπόνι.

-Κι αν του βάλω μέσα τους θείους, τις θείες και τα ξαδέρφια μου; Πόσο θα γίνει;

-Θα γίνει αρκετά μεγάλο, σαν ένα τόπι της θάλασσας.

-Αλήθεια λες; Κι αν του βάλω μέσα λίγους ακόμα; Μερικούς φίλους από το σχολείο;

-Τότε το μπαλόνι σου θα γίνει μεγαλύτερο, σαν ένα μπαλόνι αερόστατου.
-Κι αν βάλω μέσα την αδερφούλα μου, πόσο θα γίνει;
-Θα γίνει τεράστιο, σαν το φεγγάρι!
-Μπαμπά, κι αν χωρέσω μέσα στο μπαλόνι της αγάπης όλα τα παιδάκια του κόσμου και όλους τους ανθρώπους, τότε τι θα γίνει;
-Τότε αγόρι μου το μπαλόνι σου θα γίνει πελώριο σαν την Γη μας και όλος ο κόσμος θα σε αγαπά τόσο πολύ, όσο θα τον αγαπάς κι εσύ!
Ο μικρός πήρε μια μεγάλη αγκαλιά τον μπαμπά του και του υποσχέθηκε ότι στο εξής θα αγαπούσε την αδερούλα του όσο την μαμά και τον μπαμπά.

Σήμερα Πρωταπριλιά, να πεις την Αλήθεια...

...αυτή που δε λες όλες τις άλλες μέρες που ζεις στο Ψέμα

εσύ, ξέρεις εσύ καλά τι είσαι, εσύ που κρύβεσαι

ο,τι αξίζει να μοιράζεσαι με τους άλλους αποθέτεις ευλαβικά μέρα με τη μέρα, κάτω από αλλεπάλληλους φλοιούς συμβιβασμών, πεποιθήσεων, προσποιήσεων, αυτοαναιρέσεων, μικρών και μεγάλων καθημερινών ψεμάτων

όλα αυτά που αποδίδουν μια εικόνα σου προς τα έξω και προδίδουν την εικόνα σου προς τα μέσα τόσο που δεν την αναγνωρίζεις για δική σου

αλλά τα έχεις βρει καλά με τους Άλλους, αυτούς που τάχα αναζητούν κάποιο σκοπό, αυτούς που περιμένουν μιαν άλλη ζωή για να εξιλεωθούν επειδή αυτή που έχουν τώρα δεν είναι τάχα δική τους, αυτούς που σαν κι εσένα φοβούνται τόσο το θάνατο ώστε να μη ζουν τη ζωή

και λέγοντας Ψέματα, το είδωλό σου κομπάζει επειδή κατάφερε να μοιάσει σ’ εκείνους τους Άλλους

αλλά η ψυχή σου σπαράζει την Αλήθεια κάτω από ρυπαρούς φλοιούς που αγωνιά να ξεσκίσει από τα μέσα προς τα έξω για να πάρει αέρα φωνάζοντας ΖΩ