Η θλίψη της κορυφής

Μπορεί η Αμαλία Καλυβίνου να εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο, όμως το μπλογκ της απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής στο sync με 1075 links, έναν αριθμό-ρεκόρ για την ελληνική μπλογκόσφαιρα, τόσο ανυπέρβλητο που κι ο Χριστόδουλος να 'κανε μπλογκ ούτε τα μισά δεν θα 'πιανε.

Είναι λυπηρό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό: σαν ένας άλλος καλλιτέχνης, θα έλεγα της θλίψης, ο Αμαλία αναγνωρίζεται μετά θάνατον. Και ως είθισται, στη νεκρόφιλη Ελλάδα που "πουλάει" η λαϊκή δυστυχία, το πάλαι ποτέ ένδοξο παρελθόν, οι ηρωικές ήττες, οι χαμένες πατρίδες, η γλυκιά άνεση της θλίψης και κάθε τι νεκρό, είμαστε πρώτη μούρη στις κηδείες και εκφωνούμε τους καλύτερους επικήδειους λόγους.

Όμως... Το ταξίδι στην κορυφή είναι δύσκολο. Όσο πιο ψηλά πάει κάποιος, τόσο περισσότερο χιόνι, κρύο και μοναξιά μπορεί να βρει. Κι εμείς από κάτω θαυμάζουμε την κουκίδα που βλέπουμε πάνω στην κορυφή του βουνού, ενδόμυχα παρακαλώντας να πέσει και να σαβουριαστεί, έτσι απλά για το θέαμα.