Το Μέρος του Χαλανδρίου

Το πρωινό με βρήκε σε ένα πολυσύχναστο καφέ του Χαλανδρίου.

Στην αρχή κάθισε στο διπλανό τραπέζι μια ηλικιωμένη κυρία με την εγγονή της. Η μεν ήταν φινετσάτη με αριστοκρατική παρουσία και παρά τα χρονάκια της ανάγκασε μερικούς εκ των συνδαιτημώνων να γυρίσουν αδιάκριτα τα κεφάλια τους προς στο μέρος της . Η δε ήταν μια αιθέρια έφηβη με μακριά καστανά μαλλιά, σκούρα γαλάζια μάτια, καμπυλωτό κορμί και καλοζυγισμένο βάδισμα. Λίγα λεπτά αργότερα κάθισαν στο ίδιο τραπέζι άλλες δυο κυρίες. Η μια ήταν η μεγάλη αδερφή της έφηβης, ίσως 7-8 χρόνια μεγαλύτερη, η οποία επουδενί υπολειπόταν σε χάρες από τη μικρή της αδερφή. Η άλλη ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα, προφανώς η μητέρα των δυο κοριτσιών και κόρη της ηλικιωμένης κυρίας.

Μπροστά μου είχα τέσσερεις γενιές γυναικών, που η κάθε μια από αυτές ξεχώριζε για τα κάλλη της. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω ερμηνεύσει, συγκινήθηκα από την εικόνα αυτή.

Η σοφή γιαγιά, η περίφανη μητέρα, η θελκτική μεγάλη κόρη και η θεσπέσια μικρή κόρη.

Και οι τέσσερεις ήταν πεντάμορφες. Δεν κατάφερα να ακούσω τι συζυτούσαν (σσ. ντροπή μου!), αλλά η κινησιολογία τους πρόδιδε την ευγένεια του λόγου τους.

Γύρεψα το σερβιτόρο. Του έδωκα στο χέρι ένα σημείωμα και μερικά χρήματα. Σηκώθηκα από το τραπέζι και έφυγα περνώντας δίπλα τους δίχως να τις κοιτάξω.

Το σημείωμα που ο σερβιτόρος παρέδωσε στις τέσσερεις όμορφες γυναίκες έγραφε:

"Η παρουσία σας κατέστησε το μοναχικό πρωινό καφέ μου απείρως απολαυστικότερο. Σας ευχαριστώ θερμά. Τοιχωρύχος."