Πολιτικός πολιτισμός και κουραφέξαλα

"Δεν πρέπει να αποκαλούμε βλάκα τον πρωθυπουργό της χώρας επειδή αυτό συνιστά προσβολή θεσμικού προσώπου".

Θα συμφωνούσα με την παραπάνω πρόταση, εάν πρώτα οι πολιτικοί (στην πλειοψηφία τους) δεν μας θεωρούσαν βλάκες.

Αυτό η λεγόμενη "πολιτική ορθότητα" έχει βολέψει μια χαρά τους πολιτικούς μας, ως προς τις σχέσεις τους με τους πολίτες. Όταν βγαίνουν όμως στα "παράθυρα" της τηλεόρασης, την "πολιτική ορθότητα" την αφήνουν στην πόρτα του στούντιο. Οι παρατάξεις αριστερά και δεξιά έχουν σκάψει χαρακώματα και αλληλοσφάζονται για την ψήφο του λαού. Του λαού, που γι' αυτούς δεν έχει δικαίωμα δια να ομιλεί, παρά μόνο για να ψηφίζει.

Πλέον όμως οι πολιτικοί έχουν μείνει ακάλυπτοι. Τα σκάνδαλα και η ανικανότητα τους έχουν ξεσκεπάσει. Ο πολιτικός πολιτισμός τους περιορίζεται σε άναρθρες κραυγές, σε χαμόγελα αμηχανίας, σε διαλόγους του ενός, σε ακατάσχετη αρλουμπολογία και φυσικά σε υποκριτικές ψεύτικες υποσχέσεις. Το "θα" διογκώθηκε, έσπασε σαν φούσκα. Δεν περνάει ο λόγος τους πια και το ξέρουν. Οι πολιτικοί μας δεν έχουν κούτελο, δεν έχουν μπέσα, δεν έχουν στόμα να πουν την αλήθεια ούτε αυτιά ν' ακούσουν τον λαό. Ταμπουρωμένοι πίσω από τα μικροκομματικά ατομικά οφέλη τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε απαρατήρητοι. Το τελευταίο τους οχυρό ήταν η "πολιτική ορθότητα". Κι αυτό έπεσε εξαιτίας της πολιτικής ασυνέπειάς τους.

Πλέον από "κλέφτες" που ήταν και στη συνέχεια "ανίκανοι", έφτασαν να θεωρούνται "βλάκες". Άραγε ποιά από τις τρεις ιδιότητες θεωρούν οι ίδιοι πιο κολακευτική για τον εαυτό τους;