Σκόρπιες λέξεις, σχεδόν ανόητες
連歌
Οι πέτρες λευκές
ο ήλιος στέκει ψηλά
άλλοι άνθρωποι
Κλειδί στην πόρτα
έτριξες τα δόντια σου
δεν θα γυρίσω
Ένα σπουργίτι
σκυμμένο στο ρυάκι
ανασταίνεται
Το δάκρυ κυλά
ρυτίδα στο μάγουλο
δείχνει το δρόμο
Είπες μια λέξη
ο ήχος της πάγωσε
μέσα στ' αυτία μου
Με αγκάλιασες
και η νύχτα φώλιασε
στη μασχάλη σου
Μέσα στο δάσος
σορβιές και φιλύρες
κρύβουν το λύκο
Κόκκινη φούστα
ένα φιλί στα χείλη
ηχώ της ψυχής
Έφτιαχνα κύκλους
ώσπου να καταλάβω
πως είναι κενοί
6 σχόλια:
Μού άρεσε το 4!
Θα σε συμβούλευα να επικεντρώσεις πίο πολύ στο συναίσθημα παρά στον ακριβή αριθμό των συλλαβών. Νομίζω πως η προσπάθεια να είσαι "μέσα" τεχνικά δημιουργεί "τεχνικά" χαικού, που όμως δεν έχουν μέσα πολλή από την αιτία που σε ώθησε να τα γράψεις.
Πάντως συνέχισε! Χωρίς όμως κανόνες στιχοπλοκικούς. Γράφε ό,τι σού έρχεται και μη μετράς συλλαβές...
Πολύ φιλικά
Σ;))))
Σ' ευχαριστώ μαυρόγατε! Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τη συμβουλή σου αν και είμαι πολύ υπέρ των τύπων και των κανόνων.
Πάντως ό,τι γράφω το γράφω συναισθηματικά και όχι μηχανικά.
Δεν μπορώ να πώ κάτι. Είμαι άσχετος και το δήλωσα.
Όσα λέει ο γάτος, μου φαίνονται σωστά.
Σαν παιχνίδι κι επειδή δεν ξέρω να σου γράψω "επί της ουσίας", ανακάτεψα τρεις στίχους σου και έφτιαξα ένα ακόμη τρίστιχο:
Μέσα στο δάσος
η νύχτα φώλιασε
δεν θα γυρίσω
Πιστεύω να μην πειράζει.
Καλό cropper! Μου θύμησες λίγο το παιχνίδι των σουρρεαλιστών.
Δεν είπα ότι γράφεις μηχανικά! Το ερέθισμα υπάρχει και είναι και το πιό βασικό, αλλά για να μετατραπεί σε ποίημα, πρέπει να αφήσεις ελεύθερο το θυμικό σου. Αν παρέμβει η λογική ( μέτρημα συλλαβών, έλεγχος στίξης, ομοιοκαταληξίας κτλ) δεν αφήνει το συναίσθημα αναλλοίωτο. Αυτό ήθελα να πω.
Να σού δώσω μιαν ιδέα; Γιατί δεν διαβάζεις κάθε ένα από τα χαικού αυτά πέντε φορές, για να μπείς ξανά στην κατάσταση που ήσουν όταν τα έγραψες, και να τα ξαναγράψεις σε μιαν ακόμα εκδοχή, χωρίς να έχεις στο μυαλό σου καμμιά απολύτως "τεχνική;"
Το κάνω εγώ στο δεύτερό σου , σαν παιχνίδι:
Κλείδωσες την πόρτα
κι έτριξες τα δόντια
στο γυρισμό
Σ;))))))
Το μέτρημα των συλλαβών το αφήνω για το τέλος, αφού πρώτα συλλάβω την εικόνα που θέλω να αποδόσω και το συναίσθημα που θέλω να εκφράσω.
Το βλέπω σαν άσκηση περισσότερο παρά σαν τέχνη (sic) αυτό που κάνω.
Πάντως στην τεχνική που προσπαθώ να αποδώσω, εκτός από τη δομή των στροφών, σημασία για μένα έχει και η ηχητική αξία κάθε λέξης.
Εξάλλου τα χαϊκού έχουν αυστηρή δομή, τόσο αυστηρή που μου θυμίζουν την εξής εικόνα:
Πίνω νερό από το ρυάκι με μια κούπα
κι ένα παιδί δίπλα μου πίνει με τη χούφτα του.
Εγώ φυλακίζω το νερό ενώ το παιδί επιτρέπει στις σταγόνες να ξεφύγουν από τα δάχτυλά του.
Κι όμως το παιδί απολαμβάνει περισσότερο χωρίς να διψάσει λιγότερο.
Δημοσίευση σχολίου