Υπέρ blogger αδυνάτου

"Ολίγου δέω χάριν έχειν, ω βουλή, τω κατηγόρω ότι μοι παρασκεύασε τον αγώνα τουτονί". Κάπως έτσι αρχίζει ο λόγος που εκφώνησε ο Λυσίας "υπέρ αδυνάτου". Θεωρώ ότι ο "αδύνατος" Αντώνης Τσιπρόπουλος έχει μια μοναδική ευκαιρία, που του παρουσιάζεται με τη δίκη της 21ης Ιουνίου, ώστε να οφείλει χάρη στον κύριο Λιακόπουλο που προκαλεί μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων να υπερασπιστεί την ελευθερία του (ιντερνετικού) λόγου.

Η ελευθεροστομία δεν είναι προνόμιο των λίγων, όσων δηλαδή έχουν βήμα στα ΜΜΕ. Τουναντίον, ο κύριος Λιακόπουλος, εφόσον είναι λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού, θα έπρεπε όχι μόνο να είναι υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου, αλλά και να διδάσκεται από τα άσχημα αποτελέσματα που επιφέρει η δικομανία στη δημοκρατία. Όταν λοιπόν ο Αριστοφάνης έγραψε τους "Ιππείς" είχε για στόχο τη δικομανία των Αθηναίων και συγκεκριμένα το δημαγωγό Κλέωνα, η ανάμιξη του οποίου στα δικαστικά πράγματα ήταν δεδομένη. Ο Κλέωνας είχε σύρει τον Αριστοφάνη στα δικαστήρια εξαιτίας των "λακτισμάτων" που δέχτηκε από τις "Ιππείς". Ο Αριστοφάνης όμως αντί να φοβηθεί, απάντησε με τις δηκτικές "Σφήκες" καταφέρνοντας ταυτόχρονα:
1) να ανταπαντήσει στον Κλέωνα και τους οπαδούς του,
2) να αποκαλύψει τον καταχθόνιο ρόλο του στον ευτελισμό της δικαιοσύνης,
3) να βγάλει το άχτι του για την προσωπική του ταλαιπωρία και
4) να καυτηριάσει ένα γενικότερο φαινόμενο που ήδη τον απασχολούσε, όπως φανερώνουν ενδεικτικές νύξεις σε άλλα έργα του (π.χ. στους "Βαβυλώνιους").
Έτσι ο Κλέωνας, χωρίς να είναι το κεντρικό θέμα των "Σφηκών", είναι πανταχού παρών μέσα στο έργο, όσο και αν ο Αριστοφάνης προειδοποιεί στην αρχή ότι δε σκοπεύει να τον κάνει τώρα στόχο των επιθέσεων του.

Ευτυχώς για τη δημοκρατία, όσο σ' αυτό τον τόπο υπάρχουν Κλέωνες, κάποιοι ως άλλοι Αριστοφάνηδες θα υπάρχουν για να τους αντισταθμίσουν. Αλίμονο όμως που έλαχε στο Λιακόπουλο να παραστήσετε τον Κλέωνα, σε ένα ρόλο που δεν του ταιριάζει και σε έναν αγώνα που ιστορικά και ηθικά είναι χαμένος για τη μεριά του ενάγωντα.