Περί πνευματικής ιδιοκτησίας

Η σκέψη είναι μια πνευματική διεργασία η οποία μας επιτρέπει να αναπαριστούμε τον κόσμο υπό τη μορφή της πληροφορίας, ώστε να μπορούμε να τον αντιλαμβανόμαστε αποτελεσματικότερα σύμφωνα με τους στόχους, τα σχέδια και τις επιθυμίες μας. Η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει έννοιες όπως την φαντασία, την αναγνώριση, την συνείδηση και την ιδέα.

Το σκέπτεσθαι έχει να κάνει με την εγκεφαλική διαχείριση της πληροφορίας, όπως όταν σχεδιάζουμε ιδέες, όταν απασχολούμαστε με την επίλυση προβλημάτων και όταν παίρνουμε αποφάσεις.

Ο βασικός μηχανισμός του ανθρώπινου μυαλού αντικατοπτρίζεται από την ιδιότητά του να ταιριάζει μεταξύ τους πρότυπα, δηλαδή την κεκτημένη γνώση ή αλλιώς την προηγούμενη εμπειρία, η οποία μεταδίδεται με την επικοινωνία.

Ως εκ τούτου, η πνευματική ιδιοκτησία ως έννοια αυτοαναιρείται, εφόσον η πληροφορία δεν μπορεί να ανήκει αποκλειστικά σε κάποιον -στην ουσία αυτός την υλοποίησε αναπαράγοντας πρότυπα. Επειδή όμως η ανθρώπινη κοινωνία είναι δομημένη εκ βάθρων στην έννοια της ιδιοκτησίας, είναι φυσικό να αντιλαμβανόμαστε τη σκέψη σαν κάτι ατομικό, απαξιώνοντας εντελώς την κυρίαρχη ιδιότητά της, που δεν είναι άλλη από την οικουμενικότητά της.

Καταπατώντας την αρχή της πνευματικής δήθεν ιδιοκτησίας, ο άνθρωπος έχει καταφέρει να μεγαλουργήσει στον πολιτισμό (π.χ. ο Σέξπιρ έχει αντιγράψει ασύστολα τους σύγχρονους με αυτόν συγγραφείς) και στην τεχνολογία (π.χ. ο Νεύτωνας κατέκλεψε τον Αρίσταρχο το Σάμιο χωρίς να του αποδώσει ούτε ένα credit).

Συνέπεια της πνευματικής δήθεν ιδιοκτησίας είναι η περιχαράκωση της ανθρώπινης σκέψης αλλά και η υποτίμηση των δυνατοτήτων της. Ο άνθρωπος του πνεύματος λειτουργεί διαφορετικά από τον άνθρωπο της ιδιοκτησίας. Εκτός αν πλέον έχουμε μεταβεί από τον homo sapiens στον homo erus.