Κάθε καλοκαίρι βομβαρδιζόμαστε με μουσικές συλλογές αμφιβόλου αξίας και καθαρά εμπορικού χαρακτήρα. Κόντρα στο ρεύμα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια συλλογή που δημιούργησα με τίτλο "Psychedelic Summer 07", η οποία απαρτίζεται από 17 κομμάτια της ψυχεδελικής σκηνής των 70s (σ.σ. 70s ανάποδο του '07). Θα βρείτε μέσα ορισμένα πολύ γνωστά κομμάτια αλλά και κάποια άγνωστα διαμαντάκια.
Το εξώφυλλο
Το οπισθόφυλλο
Τα κομμάτια εδώ.
Εκτός από τα μεγάλα αστικά κέντρα, αξίζει να αναφέρουμε μερικά ακόμα πράγματα που δεν λειτουργούν λόγω ζέστης:
-η κοτόσουπα και κάθε άλλη σούπα.
-η εγκεφαλική δραστηριότητα.
-ο ύπνος και το χουζούρεμα.
-ο φούρνος και κάθε άλλο θερμαντικό σώμα.
-τα αυτοκίνητα χωρίς κλιματισμό.
-η σεξουαλική δραστηριότητα.
-οι απαγορεύσεις.
-οι παραλίες της Αττικής. Όλες.
-ο ελληνικός καφές και κάθε άλλος ζεστός καφές.
-το πολύ φαΐ.
-όλες οι δουλειές εκτός από αυτή του ναυαγοσώστη.
-οι ψησταριές και τα μπάρμπεκιου.
-τα χιονοδρομικά κέντρα.
-τα βρόχινα ελαστικά.
-τα χιονοπαγοπέδιλα.
-οι πιγκουίνοι και οι πολικές αρκούδες. Ίσως και κάποιες φώκιες.
-σίγουρα ο Αλογοσκούφης. Ίσως και κάποια άλλα μέλη του κοινοβουλίου.
-το blogging.
Που δεν θα ήθελα με τίποτα στον κόσμο να είμαι τώρα:
Σε ταξί με ταρίφα ζοχαδιασμένο βάζελο που ακούει σπορεφέμ και αναρωτιέται ποιός είναι ο Δημούτσος και με ποιό τρόπο θα βοηθήσει την Πανάθα να κατακτήσει το επετιακό πρωτάθλημα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΠΑΕ. Οδηγεί Νισσάν του '91 με χαλασμένο κλιματιστικό, πάνινα καθίσματα και κρεμασμένο στον καθρέφτη ένα πράσινο αρωματικό ελατάκι. Αν μάλιστα ο προορισμός είναι ο Πειραιάς, τότε θα αρχίσει έναν αντιολυμπιακό μονόλογο πιο θερμό και από 7 καλοριφέρ στο φουλ.
Τριμελής οικογένεια με αυτοκίνητο που αποφασίζει να πάει στη Σαντορίνη για διακοπές, πρέπει να πληρώσει 265,50 ευρώ στην ακτοπλοϊκή εταιρεία, δηλαδή περίπου 530 ευρώ με επιστροφή.
Τριμελής οικογένεια χωρίς αυτοκίνητο που επιθυμεί να κάνει διακοπές στη Βαρκελώνη πληρώνει 568,76 ευρώ στην αεροπορική εταιρεία (all included).
Αν πάλι φέτος θες να πας διακοπές μόνος, με 599 ευρώ μπορείς να πας στη Μαγιόρκα για 7 ημέρες, συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών εισιτηρίων και κόστους διαμονής με ημιδιατροφή.
Εγώ πάντως για φτηνές διακοπές σας προτείνω το google earth. Σας πάει παντού και δωρεάν!
Έκλεισαν από τις 12:00 σήμερα όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Αυτό το μέτρο εμπνεύστηκαν τα τζιμάνια της κυβέρνησης για να μειωθεί η κατανάλωση ρεύματος. Έτσι τώρα, αντί να λειτουργούν 5 ερκοντίσιονς σε κάθε δημόσια υπηρεσία για Χ υπαλλήλους, θα λειτουργούν Χ ερκοντίσιονς στα σπίτια των δημοσίων υπαλλήλων, καθότι καλοπερασάκηδες και συνηθισμένοι στα πούπουλα. Ου ρε! Αν είναι έτσι κι εμείς οι ιδιωτικοί να επικαλεστούμε οικολογικό και οικονομικό ενδιαφέρον για να πάμε διακοπές όλο το καλοκαίρι. Γίνεται; Δεν γίνεται!
Αυτή η μουσική κολλάει με το καλοκαίρι όπως το καλαμάκι με το φραπέ. Πέτυχα στον εσύσωλήνα αυτό το ενδιαφέρον reggae mix. Απολαύστε το όπου κι αν βρίσκεστε! Και μην ξεχνάτε: Reggae δεν είναι μόνο ο Bob Marley.
Όταν η διαφήμιση χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα με τη σοβαρότητα που της αρμόζει, τότε τα αποτελέσματα είναι καταπληκτικά, όπως λόγου χάρη στη διαφήμιση της Minoan Lines που ετοίμαστε η Spot JWT. Το σύνθημα "Ο Επιπλέων Παράδεισος" είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική διαφήμιση.
-δεν θα μάθει ποτέ για το τέλος του κόσμου;
Επειδή δεν θα προλάβει να περαστεί σε rss.
-δεν θα δει ποτέ το τέλος του κόσμου;
Επειδή δεν θα προλάβει να ανέβει στο youtube.
-φοβάται τις μετακομίσεις;
Επειδή στο τελευταίο του migration έχασε 100 posts και 300 comments.
-ποστάρει ανώνυμα;
Επειδή φοβάται μήπως τον διαβάζει το αφεντικό του.
-ποστάρει επώνυμα;
Επειδή είναι το αφεντικό.
-γράφει περί ανέμων και υδάτων;
Επειδή η ζωή και η άποψη των άλλων έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη δική του.
-ανεβάζει μόνο φωτογραφίες;
Επειδή είναι Γιαπωνέζος.
-προκαλεί ανοιχτά άλλους μπλόγκερ;
Επειδή ίσως αυξήσει τα hits του. Εκτός αν παίζει Lineage και απλά γουστάρει τα PK.
-δεν γουστάρει τους δημοσιογράφους;
Επειδή οι δε πληρώνονται για ό,τι μαλακία γράφουν.
-έχει σπάσει το F5 από το πληκτρολόγιό του;
Επειδή ο πειρασμός του refresh στο sync του στοίχισε την προηγούμενη δουλειά του.
-βάζει αυτόματη μουσική στο μπλογκ του;
Επειδή αν δεν αρέσουν τα ποστς ενδεχομένως να κρατήσει μερικούς ακροατές.
-έχει podcast;
Επειδή κάθε φορά που έκανε αίτηση για ραδιοφωνικός παραγωγός τον απέρριπταν συνοπτικά και κατ' εξακολούθηση.
-βάζει διαφημίσεις στο μπλογκ του;
Επειδή θεωρεί πιο πιθανό να του κάτσουν μερικά clicks παρά το τζόκερ.
-απανάει πάντα στα comments όσο πιο αινιγματικά γίνεται;Επειδή υπάρχει πάντα περίπτωση να ανοίξει διάλογος και να κερδίσει μερικά hits ακόμα.
-κάποια στιγμή βρίσκει μια αφορμή για να αποσυρθεί με θόρυβο από το μπλογκάρισμα;
Επειδή αντιλαμβάνεται ότι γράφει κάθε μέρα τα ίδια με άλλους δέκα χιλιάδες τουλάχιστον.
Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Απλά μισώ το καλοκαίρι. Όχι επειδή κάνει ζέστη, αλλά επειδή δεν μπορώ να είμαι αυτή τη στιγμή στις παραλίες που θέλω μαζί με αυτή που θέλω. Κατά τ'άλλα, θα έπαιρνα κάποια ικανοποίηση εάν μετακόμιζα το γραφείο μου στο μέρος της φωτογραφίας μέχρι το Σεπτέμβριο.
Αδέρφια μου, ταλιμπάν του Διαδικτύου, όταν οι αρχαιολόγοι του internet ανακαλύψουν μετά από 2.000 χρόνια το blog σας σφηνωμένο μέσα σε ένα σέρβερ που θαμμένος στο χώμα περίμενε να ανακαλυφθεί όπως η μούμια του Φαραώ, τι θα προτιμούσατε να πουν; Ότι βρήκαν τα αρχαία κείμενα κάποιου ανώνυμου μπλόγκερ ή του τοις πάσι κλεινός "Τοιχωρύχου" (βάλτε το όνομά σας ανάμεσα στα εισαγωγικά); Προτιμώ το δεύτερο. Για μια υστεροφημία ζούμε! Και μην ισχυριστεί κανένας σας ότι το "Τοιχωρύχος" είναι ψευδόνυμο. Έτσι θέλω να με γνωρίζουν όλοι. Δικαίωμά μου είναι να αυτοαποκαλούμαι όπως μου γουστάρει εφόσον το Σύνταγμα που με κατοχυρώνει αποτελεί την έκφραση της δημοκρατικής αυτοδιάθεσης των πολιτών (δηλαδή κι εμού του ιδίου καθότι Έλληνας πολίτης).
Συμμετέχουν:
-ΗΣΑΠ ΑΕ
-Άγνωστος με κόκκινο μαρκαδόρο Α'
-Άγνωστος με κόκκινο μαρκαδόρο Βου'
Ευχαριστώ και τους τρεις για τη στιγμή γέλιου. Ελπίζω να βρέθηκε μούτσος ικανός να σφουγγαρίσει το κατάστρωμα.
...όπως φερειπείν το να είσαι επιστήμων κορπολόγος περιττωμάτων καμήλας στη Σαχάρα και να μην έχεις να φορέσεις ούτε γυαλιά, ούτε καπελάκι. Χαίρεται. Και κλείστε επιτέλους τα ερκοντίσιον. Μου μάθατε όλοι στην καλοπέραση πια! Μικροαστοί! 
12 Νοεμβρίου θα βρίσκεται στην Αθήνα ο C.K. Prahalad, ένα από τα σπουδαιότερα πρόσωπα του corporate strategy (για την ακρίβεια το 3ο σπουδαοίτερο)! Διαβάστε εδώ για να δείτε το λόγο που έχουν καταχαρεί όλοι οι Έλληνες μαρκετίστες. Τουλάχιστον οι 3-4 που τον γνωρίζουν...
Από προχθές το πρωί είμαι τάβλα. Σήμερα ένιωσα κάπως καλύτερα και αποφάσισα να μην τεμπελιάσω άλλο και να πάω στο γραφείο. Χρόνια είχα να περάσω τέτοια ίωση.
Συμπτώματα:
-υψηλός πυρετός
-πόνος στις αρθρώσεις
-πόνος στο λαιμό αλλά όχι βήχας
-αβόλευτος (με την καμία και πουθενά) που επιδείνωνε το 2ο σύμπτωμα
-ελαφρύς πόνος κατά τη διούρηση
Προς το παρόν το αντιμετωπίζω (μάλλον αποτελεσματικά) με egicalm, depon, strepsils και προσοχή. Δεν πίνω κρύο νερό, δεν κάθομαι κοντά σε ρεύματα ούτε σε χώρους με ερκοντίσιον.
Το νου σας εσείς οι υγιείς. Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες.
Επιτέλους τελείωσαν οι περιπέτειες των 5 Καπουτζιδικών ηρώων, έστω στο παρά πέντε. Ευτυχώς δηλαδή, γιατι αν ακολουθούσε και τρίτη σεζόν, το σίριαλ θα κρεμούσε περισσότερο κι από στήθος 80άχρονης. Πάντως το τέλος με ξενέρωσε κάπως. Πολύ κλάμα βρε παιδί μου. Πως από δροσερή κωμωδία μετατράπηκε σε ηθικοπλαστικό δράμα, ακόμα δεν έχω καταλάβει. Όχι ότι είμαι υπέρ του χάπι έντινγκ, αλλά θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό στο τέλος, κάτι που να είναι πιο κοντά στην ατμόσφαιρα της όλης ιστορίας, όπως αυτή μας είχε συνηθίσει από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Φαντάζομαι πάντως ότι χθες η τηλεθέαση χτύπησε κόκκινο.
Από τη συνέχεια στου Πρετεντέρη το τσαρδί έπιασα μόνο τούτο: ερωτώμενος ο Βουλγαράκης περί αυτοκτονίας πολιτικών, απάντησε διπλωματικά. "Οι πολιτικοί" είπε "διαπράττουν ηθικές αυτοκτονίες". Δυστυχώς κύριε Βουλγαράκη κατά τα φαινόμενα δεν μας αρκούν αυτού του είδους οι αυτοκτονίες για να δούμε άσπρη μέρα...
Τα παιδιά στο α.τ. Ομονοίας απλώς προσπαθούσαν να αναπαραστήσουν τη σκηνή του μποξ από την ταινία "Τα Φώτα της πόλης" του Σαρλό. Νομίζω ότι είστε όλοι κακεντρεχείς και προκατειλημένοι. Αμέσως δηλαδή να πέσει πάνω τους όλη η ελληνική κοινωνία να τους φάει... ντιπ για ντιπ χιούμορ. Απαίδευτοι! Βάρβαροι! Μπουνταλάδες! Σας καταγγέλω όλους ρε!
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές
Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά
Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ¶δη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.
"Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η λεμονάδα έχει τεχνιτή γεύση
ενώ το γυαλιστικό επίπλων περιέχει φυσικό λεμόνι."
Alfred E. Newman
Είμαι πιτσικάτο κοντραμπασίστας της τζαζ. Μου αρέσει αυτή η μουσική από την ημέρα που γεννήθηκα. Μάλιστα, όταν με έβαλαν στη θερμοκοιτίδα, στο θάλαμο αντηχούσε η γλυκιά μητρική φωνή της Μπέσσυ Σμιθ καθώς τραγουδούσε "Woke up this morning, with the jinx around my bed, I woke up this morning with the jinx around my bed, I didn't have no daddy to hold my aching head". Στο άκουσμα των θλιβερών παραπονιάρικων στίχων έμπηξα ένα κλάμα που όμοιό του δεν είχαν ξανακούσει οι μαίες, οι οποίες έντρομες (3-4 από αυτές) χώθηκαν στο θάλαμο για να καθησυχάσουν τα υπόλοιπα μωρά, που είχαν βαλθεί να με συνοδέψουν σ' αυτή την άτυπη χορωδία υψίφωνων με πάνες. Το κλάμα μου ήταν τόσο οξύ που ράγισαν δυο θερμοκοιτίδες και κουφάθηκαν οκτώ μωρά. Μια από τις μαίες ήρθε από πάνω μου. "Κακό μωρό, πολύ κακό" είπε κουνόντας το δάχτυλό της επικριτικά. Δεν ήξερα ακόμα πως να της απαντήσω. Έβαλα τον αντίχειρά μου στο στόμα μου και το βούλωσα.
Στην αρχή ήθελα να μάθω κιθάρα, αλλά το χοντρά μου δάχτυλα δεν μου επέτρεπαν να χαϊδεύω τις λεπτές χορδές της. Η κιθάρα στα χέρια μου έμοιαζε με νυστέρι στα χέρια νευροχειρούργο με πάρκινσον. Στράφηκα αμέσως στο σκληρό χοντρόλαιμο κοντραμπάσο με τις παχιές χορδές. Δεν είναι διόλου εύκολο το παίξιμό του. Έχει υπερβολικά μακριές χορδές και οι αποστάσεις ανάμεσα στους φθόγγους είναι τεράστιες. Όμως τα χοντρά μακριά και δυνατά μου δάχτυλα ζευγάρωσαν άνετα με αυτό το όργανο. Κάθε φορά που το αγγίζω αναστενάζει σαν ξαναμμένη πόρνη. Πότε αργά και ρυθμικά, πότε γρήγορα και δαιμονισμένα, οι μελωδίες του γεμίζουν τα κλειστά καπνισμένα μπαρ σαν πολλαπλοί οργασμοί. Μπορώ να πω ότι είμαι ο καλύτερος κοντραμπασίστας στον κόσμο. Αν ακούγεται αλαζονική και εστετιτική η δήλωση αυτή στ' αυτιά σας, θα σας πω μόνο τούτο: Το 1903 ο Ray "Sweet-hands" Blanton (εγώ είμαι αυτός) είχε κατέβει στο Mardi Gras της Νέας Ορλεάνης με τους Mistik Krewe of Comus. Εκείνη τη χρονιά ήμουν δεν ήμουν 21 χρονών. Δεν θυμάμαι. Μπορεί και να ‘χα πει ψέμματα για να πίνω αλκοόλ. Τότε ήταν που είχα ερωτευτεί την Μπέσσυ: είχε μακρύ λεπτό εβένινο λαιμό που κατέληγε στο πιο καλοσχεδιασμένο κρεόλ κεφάλι που είχα δει ποτέ. Το σώμα της ήταν καμπυλωτό σφενδάμινο και τόσο λείο που τα δάχτυλά μου γλυστρούσαν με άνεση πάνω της. Όταν δε την χάϊδευα, η φωνή της ακουγόταν τόσο σπαραχτική, σαν να ανεβαίνει από το βαθύτερο πηγάδι της κολάσεως με κουβά πιασμένο σε άντερα βασανισμένων. Ήταν το καλύτερο και το τελευταίο κοντραμπάσο που άγγιξαν ποτέ τα χοντροδάχτυλά μου. Έκτοτε δεν αποχωρίστηκα την Μπέσσυ.
Λένε πως το σώμα της είχε λαξέψει ένας μεθύστακας αράπης πειρατής από την Τορτούγκα, με ένα υπέροχο κομμάτι ξύλου που ξεβράστηκε στις ακτές της. Μάλιστα κάποιοι λένε ότι αυτό το ξύλο ήταν κομμάτι από την πρύμνη του Golden Hind, του περίφημου πλοίου του πειρατή Francis Drake, που είχε βυθιστεί από τον Ισπανικό στόλο εκεί κοντά. Οι χορδές πάλι λέγεται ότι είναι φτιαγμένες από τα άντερα ενός ισπανού στρατιώτη που είχε βιάσει και σκοτώσει την κόρη του αράπη κι αυτός για εκδίκηση τον έσφαξε στο μπαρ "Τρελός Καπετάνιος" του Σαν Χουάν. Εξού και η σπαρακτική φωνή της Μπέσσυ, την οποία βρήκα σε ένα παλιό οργανοπωλείο και αγόρασα πληρώνοντας για αντίκρισμα ένα χρυσό δόντι, που με ένα ξυράφι στο λαιμό και μια τανάλια είχα δανειστεί από έναν εύπορο λευκό έμπορο. "Πάρτο" είπε. "Αυτό το καταραμένο όργανο το μόνο που ξέρει είναι να στριγγλιάζει. Είναι τελείως άχρηστο". Ναι, είπα από μέσα μου. Άχρηστο είναι στα χέρια των αχρήστων.
Στο Mardi Gras του 1903 λοιπόν είχαν μαζευτεί τα εκλεκτά ζευγάρια αυτιών όλου του κόσμου. Στις ατραξιόν του φεστιβάλ ήταν ο πιανίστας Jerry "Lightning" Brawler με το ένα χέρι (το αριστερό), ο τρομπετίστας Clive "The Shot" Ploomdale με το ένα πνευμόνι, ο περίφημος κουφός ντράμερ Solus "O' Bang" Silver και το γυναικείο φωνητικό τρίο Folley and the Monks (που σίγουρα ήταν drag queens και οι τρεις). Εγώ κράδαινα τη Μπέσσυ από το λαιμό και περπατούσα ανάμεσα στους μουσικούς ακούγοντας τις μελωδίες τους. Περπατούσα μέχρι που έφτασα στην πλατεία Ελευθερίας. Εκεί είχε στηθεί το μεγάλο πανηγύρι. Διάλεξα μια καλή γωνιά, έφερα τη Μπέσσυ μπροστά μου και ξεκίνησα να παίζω. Στην αρχή χάϊδευα θελκτικά τους γοφούς της για να την καλοπιάσω και ψιθύριζα λόγια ερωτικά στ' αυτιά της. "Μωρό μου, θέλω σήμερα να μου τα δώσεις όλα. Θέλω να μου δείξεις τι έχεις. Είναι η μεγάλη μας ευκαιρία. Από σήμερα και στο εξής όλοι θα μιλούν για εμάς. Ρέϊ και Μπέσσυ." Ένα κρύο αεράκι πάγωσε τ' αυτιά μου. "Οκ, οκ, μη μου θυμώνεις! Μπέσσυ και Ρέϊ..." είπα και το αεράκι σταμάτησε. Το αριστερό μου χέρι έσφιξε απαλά το λαιμό της και το δεξί κατέβηκε στην κοιλιά της. Όταν ξεκίνησα να χτυπώ τις χορδές της, η Μπέσσυ τραγούδησε όπως δεν είχε τραγουδήσει ποτέ ξανά.
"Εδώ κοιτάτε, ένας κοντραμπασίστας παίζει σόλο!" Σιγά σιγά είχαν μαζευτεί γύρω από εμένα και τη Μπέσσυ κάμια δεκαριά άτομα. Το αργό μελωδικό παίξιμο είχε τραβήξει μερικά ευαίσθητα αυτιά προς το μέρος μου. Οι τεράστιες χορδές τινάσσονταν σαν δεμένα καραβόσχοινα στο μόλο που τα φυσσάει ο άνεμος. Η φωνή της Μπέσσυ σαν γλυκό μεθύσι κυρίευε τους παρευρισκόμενους και τους τύφλωνε. Με κλειστά μάτια συνέχισα να παίζω, χτυπόντας ρυθμικά το πόδι στο ρυθμό που υπαγόρευε η γυναίκα μου. Το σολάρισμα άρχισε να επιταχύνει καθώς τα δάχτυλά μου πλέον χτυπούσαν αλύπητα τη Μπέσσυ, πότε στις χορδές και πότε στο κορμί της. Οι μουσικοί που έπαιζαν κοντά μου σε μια ακτίνα 100 μέτρων είχαν σταματήσει για να με ακούσουν. Όλοι στην πλατεία είχαν σχηματίσει έναν κύκλο γύρω από εμένα και τη Μπέσσυ. Άκουγα επευφημίες και παροτρύνσεις "Μπράβο πιτσιρίκο!" "Συνέχισε έτσι μικρέ!" "Δώστα όλα!" και άλλα τέτοια, που δεν μπορώ να αναφέρω καθώς είναι σεξουαλικής φύσεως. Έχοντας κλείσει τ' αυτιά από τις φωνές γύρω μου συνέχιζα ακάθεκτος να τρίβω και να χαϊδεύω τη Μπέσσυ με πάθος. Και τότε έγινε αυτό που έγινε μύθος και τραγουδιέται ακόμα: Η Μπέσσυ φούντωσε τόσο πολύ, που άρχισε να ξεπηδά από τις τρύπες της ρούμι καθαρό, ρούμι που έρρεε αδιάκοπα στα πρόσωπα και στα στόματα του πλήθους, τόσο ρούμι όσο είχε κατασχέσει στα 1672 ο Αγγλικός στόλος σ' ένα ρισάλτο που έκανε στη Μαργαρίτα. Το μεθυσμένο πλήθος άρχισε να παραληρεί, να φωνάζει και να χορεύει. Ο μύθος του Ρέϊ "Sweet-hands" Μπλάντον και της φιλήδονης Μπέσσυ είχε γεννηθεί.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο μύθος με ξεπερνούσε όπου κι αν πήγαινα. Σε κάθε πόλη που επισκεπτόμουν με περίμεναν πως και πως. Μιλάμε για φοβερή υποδοχή! Θυμάμαι στο Λίτλ Μπιγκ Χορν είχαν σφάξει για την πάρτη μου εκατό μοσχάρια και έγινε το πιο τρελό τσιμπούσι στην ιστορία της τζαζ. Δεκαεφτά άτομα εκείνη την ημέρα έσκασαν μέχρι θανάτου από το πολύ φαΐ. Στο Τσάρλεστον είχαν σκάσει τόσο πολύ από τη ζήλεια τους οι ντόπιοι μουσικοί στο άκουσμα της έλευσής μου, που ναύλωσαν ένα καράβι και έφυγαν για τη Λιβερία. Ποτέ δεν επέστρεψαν στην Αμερική, ούτε κανείς άκουσε τι απέγιναν. Η Μπέσσυ, το θρυλικό κοντραμπάσο που χύνει ρούμι, είχε γίνει τραγούδι στα χείλια όλων των μαύρων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ρούμι κυλά στους εβένινους γοφούς σου
Δωσ’ μας να πιούμε απ’ τους χυμούς σου
Μπέσσυ είσαι καυτή γυναίκα
Οι άντρες στα πόδια σου πέφτουν δέκα δέκα…
Περιττό να πω ότι μέχρι τότε ζούσα ένα παραμύθι. Εγώ, που δεν ήξερα μάνα και πατέρα, γνώριζα στα μάτια των θαυμαστών μου τέτοια αποθέωση που με καθήλωνε. Ντροπαλός καθώς ήμουν, προτιμούσα να μένω μόνος στο δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου αγκαλιά με τη Μπέσσυ και να σιγοτραγουδάω για χάρη της.
Μια μέρα που καθόμουν στο δωμάτιό μου σε ένα ξενοδοχείο του Μπάτον Ρούζ (αν θυμάμαι καλά ήταν το Shades Motel), χτύπησε η πόρτα. Όταν άνοιξα είδα τρεις τύπους. Συστήθηκαν ως δημοσιογράφοι και μου ζήτησαν μια συνέντευξη. Εγώ που δεν ήξερα από τέτοια, δέχτηκα. Ξάπλωσα τη Μπέσσυ στο κρεβάτι (ποτέ δεν της έβαζα κάλυμμα για να μπορώ να την κοιτάζω) και τους ακολούθησα σε ένα μπαράκι δίπλα από το μοτέλ. Κάθισα εγώ στη μια πλευρά του τραπεζιού και οι τρεις τους βολεύτηκαν σε έναν καναπέ απέναντί μου. Βγάλανε τους κονδυλοφόρους και ξεκίνησαν να με ρωτάνε διάφορα πράγματα, που δεν είναι άξια αναφοράς. Τα περισσότερα αφορούσαν στη Μπέσσυ και αφού δεν ήταν παρούσα δίσταζα να τους απαντήσω με ειλικρίνεια. Αντ’ αυτού, έδινα μονολεκτικές ή πολύ σύντομες απαντήσεις. Δεν φάνηκαν ευχαριστημένοι, αλλά από την άλλη με ικανοποιούσε το γεγονός ότι δεν ζητούσαν να μάθουν δικά μου πράγματα. Όταν επιτέλους βαρέθηκαν να προσπαθούν να μου εκμαιεύσουν πληροφορίες για τη Μπέσσυ, τελείωσα το ποτό μου, τους καληνύχτισα και έφυγα για το ξενοδοχείο.
Όταν ακούμπησα το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας πάγωσα. Ήταν ανοιχτή. Την έσπρωξα ελαφρά για να μην ακουστεί ο τσιριχτός ήχος από τους σκουριασμένους μεντεσέδες. Αυτό που είδα με καταρράκωσε. Η Μπέσσυ ήταν γυμνή στην αγκαλιά ενός άλλου άνδρα. Αυτός σήκωσε το κεφάλι του, με αντίκρισε και χαμογέλασε, μάλλον φιλικά. Όμως εγώ σε αυτό το θέαμα λύσσαξα. Αγρίεψα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χύμηξα πάνω του και με τα πελώρια χέρια μου άρπαξα το λαιμό του. Τον κράτησα μέσα στις παλάμες μου μέχρι που τα μάτια του πετάχτηκαν έξω. Όταν τον άφησα έπεσε με γδούπο στο πάτωμα σαν σακί με πατάτες. Πήρα τη Μπέσσυ στα χέρια μου τρέμοντας και την έψαξα παντού προσεκτικά για να δω αν έχει πληγωθεί. Έβγαλα το μαντήλι από την τσέπη μου και το πέρασα στο κορμί της μερικές φορές με δάκρυα στα μάτια. Ύστερα την πήρα αγκαλιά και φύγαμε μαζί. Ποτέ δεν γύρισα στο Μπάτον Ρουζ. Ούτε έπαιξα ξανά μπροστά σε κοινό. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, όμως ο μύθος παραμένει αναλλοίωτος. Το μόνο που έχει προστεθεί σ' αυτόν είναι η λέξη «δολοφόνος».
Οι άνθρωποι που τοποθέτησαν την Ελλάδα στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη.
Το γεγονός που έκανε δεκάδες χιλιάδες πιτσιρίκια να ασχοληθούν με την πορτοκαλί μπάλα.
Με τη συνοδεία άσματος ηρωικού και νικηφόρου:
Με το Γκάλη, το Γιαννάκη, το Φασούλα και τ' άλλα παιδιά
προχωράμε και νικάμε και το κύπελλο είναι κοντά!
Είμαι από τους τυχερούς που έζησαν εκείνες τις μέρες. Ήταν η πρώτη φορά στην Ιστορία του Ελληνικού έθνους όπου τόσος κόσμος βγήκε στους δρόμους για μη πολιτικούς λόγους.
Αγαπητοί συμπλογκιστές και αγαπητές συμπλογκίστριες,
Προσοχή! Η ευγενής τάξης των διαφημιστάδων δεν έχει ιερό και όσιο. Ποτέ δεν θα καταλάβουν πως είναι δυνατό να υπάρχουν εκεί έξω στις θάλασσες του διαδικτύου κάποια καραβάκια που προτιμούν να αρμενίζουν όπως και με όποιον γουστάρουν. Μην ενδίδετε στα εκ του πονηρού και με το αζημίωτο καλέσματά τους. Στην πρώτη ομίχλη πάλι μόνοι θα αρμενίζετε.
Εμείς, τα φτωχά καραβάκια, δεν έχουμε σκοπό να παραβγούμε με τα κότερα που μας αντιτάσσουν. Αυτά είναι φτιαγμένα για να τρέχουν πάνω σε ηλεκτρονικά κύματα -εμείς ατενίζουμε το πέλαγος ταξιδεύοντας αργά και γεμίζει το μάτι μας. Αυτά είναι χλιδάτα, ενώ τα δικά μας δεν έχουν ούτε άγκυρα. Αυτά γεμίζουν από κόσμο και κοσμάκι, ενώ τα δικά μας με το ζόρι παίρνουν δυο επιβάτες χωρίς να βουλιάζουν.
Κλέβοντας τον Ρήγα θα πω τούτο:
Καλά αρμενίζει όποιος αρμενίζει ελεύθερα.
Εγώ θα συνεχίσω να αρμενίζω όπως γουστάρω και σε όποιον αρέσει.
Σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο.
Καλό ταξίδι σε όλους!
...οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψω απόλυτα τα συναισθήματά μου. Γι' αυτό κράτα μόνο τις δυο τελευταίες λέξεις του τίτλου και ξέχνα όλα τα υπόλοιπα.
Ούτως ή άλλως...
Ό,τι γεννιέται μέσα μου, θα εκφραστεί μέσω των πράξεών μου για σένα.
Αν επιμένεις να μάθεις το λόγο, θα σου πω τούτο:
- επειδή όταν με κοιτάς υγραίνονται τα μάτια σου,
- επειδή όταν με αγγίζεις τρέμω,
- επειδή γελάς με τα μάτια ανοιχτά,
- επειδή το δέρμα σου τινάζεται στ' αγγίγματά μου,
- επειδή σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα και το λέμε ταυτόχρονα,
- επειδή λατρεύω τις μικρές σου ατέλειες,
- επειδή ζηλεύω για πρώτη φορά,
- επειδή ερωτεύομαι για πρώτη και τελευταία φορά,
- επειδή ακόμα κι όλες τις σχετικές λέξεις του ελληνικού λεξιλογίου να χρησιμοποιήσω, πάλι στις δυο τελευταίες λέξεις του τίτλου θα καταλήξω...
Η online πορνοβιομηχανία εισπράτει ετησίως από τους ιντεράκτιβ τρόμπερς το ποσό των 57 δις δολλαρίων. Αυτά τα πορνοδολλάρια όμως έχουν μπει σε κίνδυνο εξαιτίας της κακής συνήθειας των απανταχού διαδραστικών μαλαπερδομάχων να αναζητούν πορνογραφικό υλικό μέσω της δυνατότητας αναζήτησης εικόνων στο Google... Καθώς η ευγενής τάξη των ψωλοβρόντηδων δεν κινδυνεύει να κολλήσει αφροδήσια νοσήματα από το ίντερνετ παρά μόνο ηλεκτρονικά μικρόβια, τρωικούς ίππους και πληκτρολογητές, για να αποφύγει τις επαφές με τις άσχημες αυτές ηλεκτροασθένειες χρησιμοποιεί κατά κόρον το πιο ασφαλές Google για να εντοπίζει user friendly υλικό. Πρωτοδίκως καταδικάστηκε η Google, όμως ομοσπονδιακό δικαστήριο αθώωσε τη μηχανή αναζήτησης. Μάλιστα ο δικαστής που απεφάνθη αθωωτικά έκανε ειδική μνεία στο... κοινοφελές έργο της Google! Καρφώθηκε μόνος του ο δικαστής...
Έφυγε ξαφνικά και τον άφησε χ
μέσα στην κρύα νύχτα. Αυτός τα σημάδια τα 'χε δει από καιρό. Απλά δεν έδινε πολύ βάση. Είχε βολευτεί στην όλη κατάσταση με το γκομενάκι, αφού και ωραίο παιδί είναι και τη γλώσσα την είχε μάθει καλά από τους παππούδες του στη Σαλονίκη. Έτσι όπως του τα '
η τύχη, κατάλαβε ότι ούτε η 
Μαρία δεν τον θέλει στην Ελλάδα... Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Ο Μάριος είναι 32 ετών, οικονομικός μετανάστης από τη 
α. Ήρθε στην Ελλάδα πριν από 4 μήνες. 'Ακουσε τον παππού του που του 'λεγε "παιδί μου, εδώ στη Φιλιππούπολη δεν την πα
με τίποτα. Πήγαινε στην Ελλάδα να δουλέψεις". Ο παππούς του ο Ilija ήταν γέννημα θρέμα Σαλονικιός που ξεριζώθηκε μετά τους Βαλκανικούς και το 'χε καημό να δει το εγγόνι του σε φωτογραφία κάτω από το Λευκό πύργο. Έπιασε δουλειά αμέσως σε ένα τεχνικό γραφείο. Στην αρχή έκανε δου
ές του ποδαριού. Γρήγορα όμως το α
κό του έδωσε περισσότερες αρμοδιότητες, αφού ήταν σπουδαγμένος τοπογράφος με μεράκι και όρεξη. Σε μια δουλειά γνώρισε τη 
, βαφτισμένη Βερονίκη Σπανοβαγγελοδημητροπούλου, επαναπατρισμένη κόρη διπλωματικού εκπροσώπου από το Χονγκ Κονγκ που εργαζόταν ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε κατασκευαστική εταιρεία. Καβαλημένο καλάμι δηλαδή, μεγαλοπιασμένη γκόμενα με τα γαλλικά, το πιάνο και δέκα δεξιώσεις το μήνα. Το "Σπανοβαγγελοδημητρόπουλος" πήγε περίπατο στο Χονγκ Κονγκ χάρη ευφωνίας κι έγινε Wang για να μην προκληθεί διπλωματικό επεισόδιο από τα γέλια που μοιραία επακολουθούν κάθε απόπειρα Χονγκκονγκέζου να το προφέρει.
Βέρα την ήξερε, Μάριο τον ήξερε και κουβέντα δεν είχε γίνει για τις σκούφιες τους. Μια μέρα όμως που περπατούσαν χέρι χέρι στην Αριστοτέλους τον είδε ένας παλιός συμφοιτητής του από τη σχολή. Φυσικά του μίλησε στα βουλγάρικα και ακολούθησε ένας ολιγόλεπτος διάλογος. Ήταν 
ισμένος στο ελληνοβουλγαρικό εμπορικό επιμελητήριο και ζούσε με τη γυναίκα του στη Σαλονίκη 2 χρόνια. Αλλάξανε και τηλέφωνα. Μέσα στη φούρια του είχε ξεχάσει να συστήσει τη Βέρα. "Μάριε" του είπε" ο παλιός του φίλος, "που πήγε η κοπέλα που ήταν μαζί σου; Δεν θα μας τη συστήσεις;" "Βεβαίως" είπε ο Μάριος, αλλά όταν γύρισε δίπλα του να τη βρει αυτή είχε ήδη φύγει. Αβάντι πό
, παντιέρα ρόσα και ο Μάριος, Mario, έγινε κατακόκκινος σαν το ένδοξο κομμουνιστικό παρελθόν της Βουλγαρίας του Παπάζωφ και άρχισε να παιανίζει στρατιωτικά ενθυμούμενος τις μέρες του στην Κομσομόλ. 
σε τη μηχανή του και έφυγε με μεγάλη ταχύτητα προς το σπίτι της στην Καλαμαριά.
Επιχείρησε να την καλέσει στο κινητό της αλλά το είχε κλειστό. Πήγε στο σπίτι της και δεν απαντούσε στα κουδουνίσματα. Περίμενε μέχρι αργά αλλά αυτή δεν φάνηκε. Είχε πιάσει κρύο. Έφυγε με την ουρά στα σκέλια και με ένα ερωτηματικό. Μερικές μέρες αργότερα έλαβε μια επιστολή χωρίς αποστολέα στο γραφείο του. Από αυτή ήταν. "Είσαι ψεύτης και Βούλγαρος. V." έγραφε λακωνικά. Ο Μάριος δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Όπως δεν κατάλαβε ποτέ το λόγο που η Βέρα επέμενε να φοράει μόνο ρούχα ρεκλαμέ με μικρό εύηχο όνομα.
Αυτή είχε υποψίες ότι ο καλός της δεν ήταν Έλληνας. Κάτι στην προφορά του την χάλαγε. Δεν μπορούσε να πάρει πληροφορίες από το γραφείο του ενώ δεν ήξερε κανένα γνωστό του να ρωτήσει. Η συνάντηση με το Βούλγαρο ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Και ψεύτης και Βούλγαρος λοιπόν...
Ο Μάριος έριξε μια τελευταία ματιά στη φωτογραφία, την έβαλε στο φάκελο και την έριξε στο ταχυδρομικό κουτί. Από την ώρα που μπήκε στο τρένο δεν ξαναπάτησε το πόδι του στη Σαλονίκη, ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε στη Βουλγαρία. Τουλάχιστον ο παππούς του θα τον δει να στέκεται κάτω από το Λευκό πύργο και θα τον καμαρώσει.
"Εκεί που τα σκακιστικά προγράμματα αντιμετωπίζουν ακόμα πρόβλημα είναι η ποιότητα στο παιχνίδι τους και ο τρόπος που αξιολογούν τα κομμάτια ανάλογα με τη θέση. Ένας GM μπορεί να ανακαλύψει κερδισμένη θέση εκεί όπου ένα πρόγραμμα θα κάνει λανθασμένη εκτίμηση, και να εκμεταλλευτεί αυτή την αδυναμία. Ένα πρόγραμμα ενδέχεται να υπερεκτιμήσει τους πύργους έναντι άλλων κομματιών ή ακόμα να υποτιμήσει μια αδυναμία κοντά στο βασιλιά του. Αυτό βέβαια ισχύει και για τους ανθρώπους, με τη διαφορά ότι εμείς όχι μόνο μαθαίνουμε γρήγορα από τα λάθη μας, αλλά μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε σαν παγίδες.
Στις μέρες μας τα κορυφαία σκακιστικά προγράμματα "διδάσκονται" πως να αξιολογούν τα κομμάτια ανάλογα με τη θέση. Είναι αρκετά δυσκολότερο να εξαπατηθούν, αν και κατά βάθος διατηρούν "υλιστική" λογική. Ο αναλυτικός υπολογισμός περιορίζει σημαντικά το παιχνίδι τους στο μικρότερο κοινό παρονομαστή, το υλικό, και τα προγράμματα το κάνουν με τέτοια ταχύτητα και ικανότητα που τους επιτρέπει να παίζουν στο επίπεδο ενός ισχυρού GM. Έτσι, ενώ πάνω στη σκακιέρα τα σκακιστικά προγράμματα παίζουν άριστα, παρά ταύτα παίζουν ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι από εμάς."
Γκάρι Κασπάροβ
Μπορεί η Αμαλία Καλυβίνου να εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο, όμως το μπλογκ της απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής στο sync με 1075 links, έναν αριθμό-ρεκόρ για την ελληνική μπλογκόσφαιρα, τόσο ανυπέρβλητο που κι ο Χριστόδουλος να 'κανε μπλογκ ούτε τα μισά δεν θα 'πιανε.
Είναι λυπηρό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό: σαν ένας άλλος καλλιτέχνης, θα έλεγα της θλίψης, ο Αμαλία αναγνωρίζεται μετά θάνατον. Και ως είθισται, στη νεκρόφιλη Ελλάδα που "πουλάει" η λαϊκή δυστυχία, το πάλαι ποτέ ένδοξο παρελθόν, οι ηρωικές ήττες, οι χαμένες πατρίδες, η γλυκιά άνεση της θλίψης και κάθε τι νεκρό, είμαστε πρώτη μούρη στις κηδείες και εκφωνούμε τους καλύτερους επικήδειους λόγους.
Όμως... Το ταξίδι στην κορυφή είναι δύσκολο. Όσο πιο ψηλά πάει κάποιος, τόσο περισσότερο χιόνι, κρύο και μοναξιά μπορεί να βρει. Κι εμείς από κάτω θαυμάζουμε την κουκίδα που βλέπουμε πάνω στην κορυφή του βουνού, ενδόμυχα παρακαλώντας να πέσει και να σαβουριαστεί, έτσι απλά για το θέαμα.
Διάβασα για την προσπάθεια κάποιων ελλήνων μπλόγκερς να αναδείξουν το μείζον πρόβλημα που απασχολεί τους νέους, ιδιαίτερα όσους είναι θεωρητικά (και βιολογικά βεβαίως, βεβαίως!) σε ηλικία γάμου: αυτό των χαμηλών αποδοχών, που σιωπηλά και εγκληματικά αφαιρεί από τους νέους το δικαίωμα να κάνουν δική τους οικογένεια.
Θυμήθηκα με αφορμή την εν λόγω προσπάθεια τις παλαιότερες γενιές. Οι γονείς της δικής μου γενιάς (γεννήθηκα το '75) παντρεύονταν σε νεαρή ηλικία. Οι γονείς τους σε ακόμα νεαρότερη. Η μάνα μου έκανε 2 παιδιά. Η γιαγιά μου 4. Η προγιαγιά μου η Σμυρνιά 12! Αυτή η ιδιόρυθμη αριθμητική πρόοδος από το μείζον στο ελάσσον οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δυο παράγοντες.
Πρώτον, όσο βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο της οικογένειας, τόσο αυξάνονται τα έξοδα και αντιστρόφως τόσο μειώνεται η επιθυμία για τεκνοποίηση. Η αξία της οικογένειας έχει πλέον παραχωρήσει τη θέση της στο lifestyle. Το παιδί θέλει φροντιστήρια, πλέι-στέισον, γκατζετικά παιχνίδια, μπαλούν πάρτι με κλόουν, γκούντις, σούξου μούξου ηλεκτρικά μανταλάκια και τα ρέστα. Που καιρός, που ζωή! Τα άτεκνα ζευγάρια, που κάποτε ήταν θέμα που ενέγειρε επιστημονικές συζητήσεις στις γειτονιές ("στείρα πήρε ο καημένος", "ανίκανος της έλαχε" και άλλα χαριτωμένα), τώρα είναι trend και must. Εξάλλου όταν δεν υπήρχε η τηλεόραση το γαμήσι ήταν η πιο προσιτή ψυχαγωγία, ενώ τα προφυλακτικά χρησιμοποιούνταν μόνο στα μπορδέλα (θυμάμαι πιτσιρικάκι είχα βρει ένα στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου, το είχα πάρει στο σχολείο και το φούσκωνα με το στόμα. Όταν με είδε η δασκάλα έντρομη με ρώτησε που το βρήκα κι εγώ της είχα απαντήσει ότι είναι μπαλόνι που μου το είχε φέρει η νονά μου από την Αμερική... τρέχα γύρευε δηλαδή. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τι είχα βάλει στο στόμα μου και γιατι το ριμάδι γλιστρούσε σαν διάολος). Η γενιά μου τώρα είναι μεν φτωχή, αλλά με υψηλό δε βιοτικό επίπεδο. Να το βράσω...
Δεύτερον, οι νέοι δεν έχουν λεφτά. Και όχι μόνο δεν έχουν λεφτά, αλλά δανείζονται κι από πάνω για να φτάσουν σε lifestyle τους προνομιούχους. Σιγά μην πάρω σπίτι σου λέει ο άλλος. Δεν με παίρνει. Αυτοκίνητο θα πάρω μπας και ρίξω κάμια γκόμενα. Στάχτη στα μάτια της μιζέριας δηλαδή, και με εξασφαλισμένη στέγη και μάσα μέχρι τα 40 στο σπίτι των γονιών του. Τρέχα μετά κυρ' μαλάκα να ξεχρεώσεις. Κάνε και δεύτερη δουλειά για να βγάλεις το Σάββατο το μπουκαλάκι στο Βέρτη. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θέλουν οικογένεια, αλλά δεν τους φτάνουν τα μισθά. Με 700 € μηνιάτικο όχι σπίτι δεν ανοίγεις, ούτε για να συντηρηθεί αξιοπρεπώς ένα άτομο δεν φτάνουν. Εντωμεταξύ στην Ελλάδα η σχέση μισθών - αξίας καταναλωτικών αγαθών είναι αντιστρόφως ανάλογη: ο μισθός παραμένει ίδιος, την ίδια ώρα που οι τιμές αυξάνονται. Άρα φτωχαίνουμε μέρα με τη μέρα (ακούς Mr. Horsecap; Χθες στο Ηρώδιο άκουσες τα γιουχαΐσματα; Για σένα ήταν μπρε κουτό κι ας σφύριζες αδιάφορα) και το όνειρο της οικογένειας απομακρύνεται. Μετά αναρωτιέστε που οφείλεται η υπογεννητικότητα... αφού γαμάμε χωρίς να σπέρνουμε! Αν το σπέρμα των Ελλήνων κατέληγε στον προορισμό του, τότε με βάση τις έρευνες περί συχνότητας σεξουαλικών επαφών θα έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια.
Σχετική έρευνα στο ερώτημα γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά έβγαλε τα εξής αποτελέσματα:
Δεν φτάνουν τα εισοδήματα ... 555 ... 53%
Καριέρα γονέων - Χρόνος ... 138 ... 13%
Ανεπαρκής Κρατική στήριξη ... 114 ... 11%
Περιορίζουν την ελευθερία ... 71 ... 7%
Πολλές ευθύνες - άγχος ... 102 ... 10%
Προβλήματα τεκνοποίησης ... 41 ... 4%
Άλλοι λόγοι - αιτίες ... 34 ... 3%
Εναρξη : 8/1/2005 Σύνολο ψήφων: ... 1055 ... 100%
Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη! Η οικογένεια δεν φτιάχνεται με προεκλογικούς λόγους και υποσχέσεις. Το παιδί θέλει γάλα. Αν δεν κοιτάξουν σοβαρά οι από πάνω τα χάλια των από κάτω, τότε σιγά σιγά ο Έλληνας θα μπει στη λίστα της WWF μαζί με τη χελώνα καρέτα-καρέτα, την πολική αρκούδα, τη γίδα κρι-κρι και τα υπόλοιπα είδη προς εξαφάνιση. Εκτός να πρόκειται για υποχθόνιο σχέδιο των Εβραίων και αυτό, η εξαφάνιση του είδους "Έλληνας-Έλληνας".
Φυσικά όχι μετά του Ιησού Χριστού, καθώς αυτόν τον γνωρίζουν μόνο εξ ακοής, αλλά με ι.χ. αυτοκίνητα και μάλιστα πολυτελείας κυκλοφορούν οι μητροπολίτες μας, καθώς οι περισσότεροι διαθέτουν μερσεντές, άουντι, βόλβο και λέξους, χωρίς να λέν' ούτε μια λέξη για το δύστυχο ποίμνιο που στριμώχνεται καθημερινά στα τρένα, τα λεωφορεία και τα τρόλεϋ σαν σαρδέλες στο κονσερβοκούτι. "Ο έχων δυο χιτώνες να δίνει τον ένα..." ναι, αλλά δεν είπε κάτι ο Ι.Χ. σχετικά με τα ι.χ. οπότε δεν πιάνεται. Πάντως εγώ τους λυπάμαι τους καημένους τους μητροπολίτες, που καθώς διάγουν ένα βίο στερήσεων όπως επιβάλει η ιερωσύνη, αναγκάζονται κάθε τρεις και λίγο να τρέχουν στα βενζινάδικα, αφού τα αυτοκίνητά τους καίνε τον άμπακο. Άσε, για τα άμφια δεν θα πω απολύτως τίποτα... είμαι κατά της μόδας ούτως ή άλλως.
Υπάρχουν βέβαια και οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες (φευ!) αρκούνται στο πρόσωπο ενός μητροπολίτη.
Τον χαρακτηρίζουν «ασκητή της πόλης». Μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει ο ίδιος το μητροπολιτικό σπίτι, δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλά και στο σταθερό. Επισκέπτεται την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους χρησιμοποιώντας... το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, κάνει περιοδείες στα «κουτσοχώρια» με τα πόδια και έχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος.
Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. Το κορόιδο.
Για τους υπόλοιπους έχω πολλά καρφιά για... τα γένια τους. Αυτά για την ώρα.
Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκυ: Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1 σε Σι ύφεση ελάσσονα (1874-75), έργο 23
Συμφωνία αρ. 5, σε Μι ελάσσονα (1888), έργο 64
Μουσικός διευθυντής και βασικός αρχιμουσικός: Γιούρι Τεμιρκάνοφ
Σολίστ: Δημήτρης Σγούρος, πιάνο
Η δυνατότητά του να αγγίζει τις πιο ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές, η μοναδικότητα της ερμηνείας του, μα πάνω απ’ όλα η επίδραση που ασκεί στους ίδιους τους μουσικούς της ορχήστρας είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στα οποία ο βετεράνος Γιούρι Τεμιρκάνοφ οφείλει την εξέχουσα θέση του ανάμεσα στους κορυφαίους αρχιμουσικούς του κόσμου. Σημείο-κλειδί στην προσωπική του διαδρομή στάθηκε ο θρίαμβός του στον Εθνικό Διαγωνισμό Αρχιμουσικών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης το 1966, μετά τον οποίο ο υποψήφιος διδάκτορας του τμήματος μουσικής διεύθυνσης του Ωδείου του πάλαι ποτέ Λένινγκραντ εξελίχθηκε εν μία νυκτί σε έναν από τους πλέον περιζήτητους μαέστρους της γενιάς του. Έχει συνεργαστεί με τις μεγαλύτερες ορχήστρες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ωστόσο τη μερίδα του λέοντος της ενεργητικότητάς του απορροφά η ιστορική Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης, της οποίας παραμένει επικεφαλής εδώ και περίπου 20 χρόνια.
Η συναυλία οργανώνεται σε συνεργασία με το Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ».
Τα έσοδα από τη συναυλία θα διατεθούν για την ανέγερση του πρώτου Ογκολογικού Νοσοκομείου για παιδιά στην Ελλάδα. Η εκδήλωση είναι στα πλαίσια της έναρξης των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών.
Οι τιμές των εισιτηρίων είναι:
διακεκριμένη ζώνη 250€, Α'ζώνη 150€, Β'ζώνη 80€ και άνω διάζωμα 30€.
Μαριάννα μου, θα πάω κι εγώ στο Ηρώδειο, για τα παιδιά και την Ελπίδα. Η κλασσική μουσική δεν είναι το φόρτε μου βέβαια και ελπίζω τα χασμουρητά μου να μην σκιάσουν την όμορφη εκδήλωση που έστησες.
Υ.Γ. Μη με παρεξηγήσεις γλυκιά μου, αλλά θα προτιμήσω το φτηνό εισητήριο. Παραχωρώ τη διακεκριμένη θέση που μου έταξες σε κάποιον πιο λουσάτο και φραγκάτο από την αφεντιά μου.
Πολλά φιλιά,
εγώ, ο φίλος σου και φίλος της Ελπίδας
Όλοι ξέρετε το barcode που υπάρχει στα προϊόντα που αγοράζουμε. Αυτό που πιθανώς δεν ξέρετε είναι ότι τα πρώτα 3 ψηφία του barcode φανερώνουν την χώρα προέλευσης του προϊόντος. Ο κωδικός της Ελλάδας φερειπείν είναι το 520 και της Κύπρου το 529.
Ρίξτε μια ματιά σε γνωστά σας προϊόντα που αγοράζετε και θα εκπλαγείτε όταν δείτε από που προέρχονται, ενώ εσείς πιστεύετε ότι είναι ελληνικά.
Αλλάζοντας έτσι λίγο τις καταναλωτικές μας συνήθειες μπορούμε να πετύχουμε σημαντικές αλλαγές στους υπάρχοντες όρους εμπορίου και όχι μόνο. Η σημερινή δύναμη των κρατών βασίζεται στη δύναμη του εμπορίου και της οικονομίας.
Εσείς σε ποιάς οικονομίας την ανάπτυξη συμβάλετε με τις αγορές σας;
Κατεβάστε από εδώ τη λίστα των barcodes για κάθε χώρα.
...σας παρακαλώ δηλώστε τη συμπαράστασή σας με ένα post! Λέττα μου, γίνε καλά γρήγορα! Σε χρειάζομαι!
Υ.Γ. Έχετε το νου σας, κυκλοφορεί ίωση καραμπινάτη και φουλ μεταστατική εκεί έξω!
Η τηλεόραση είναι τα σύγχρονα μαθηματικά:
Η επιστήμη του να παίρνεις ένα μηδενικό
και να το μετατρέπεις σε νούμερο.
Άντι, πόσο σωστός ήσουν...
Παλιό ppt που είχα φτιάξει, σας το προσφέρω σε μορφή βίντεο. Σχεδόν επίκαιρο!
Υ.Γ. Ελπίζω αυτή τη φορά να παίζει κανονικά!
::::::::::Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
Σύμπτωση λες πες το όπως θες
Όμως εγώ θέλω να βρέχει
Σαν το νερό
Να σ' αγκαλιάζω τις νύχτες που καις
Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
Δεν φταις εσύ δεν φταίει κανείς
Λες κι ο καιρός χαρές δεν έχει
Κι έρχεσαι εδώ για να κρυφτείς
Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
Γίνεσαι φως στη συννεφιά
Μα κάθε φορά κάτι τρέχει
Φεύγεις μακριά
Μόνος ξανά σαν μια γκρίζα σκιά
Τέτοια ζωή ποιος την αντέχει
Ίσως εγώ και η βροχή
Μα σ' αγαπώ βρέχει δεν βρέχει
Κι αν σ' αρνηθώ
Τότε μωρό μου θα φταις μόνο εσύ.
Τραγουδά η Τάνια Τσανακλίδου κι αυτή η βροχή δεν λέει να σταματήσει σήμερα...
Συμφωνώ. Επιτέλους να μπει φραγή στους επίδοξους δολοφόνους των δρόμων.
Άρθρο 29 του Ν. 5060/1931 (ΦΕΚ Α’ 172)
Όστις προς τον σκοπόν εμπορίας ή διανομής ή δημοσίας εκθέσεως, παρασκευάζει, αποκτά, κατέχει, μεταφέρει, εισάγει εις το κράτος ή εξάγει ή καθ' οιονδήποτε τρόπον τίθησιν εις κυκλοφορίαν έγγραφα, έντυπα, συγγράμματα, σχέδια, εικόνας, ζωγραφιάς, εμβλήματα, φωτογραφίας, κινηματογραφικός ταινίας ή άλλα αντικείμενα άσεμνα οιουδήποτε είδους, όστις μεταχειρίζεται οιοδήποτε μέσον δημοσιότητος προς διευκόλυνσιν της κυκλοφορίας ή του εμπορίου των αυτών ασέμνων αντικειμένων, τιμωρείται δια φυλακίσεως τουλάχιστον ενός μηνός και δια χρηματικής ποινής τουλάχιστον 30.000 μεταλλικών δραχμών.
Να συλληφθεί ο δημιουργός πάραυτα!
Αυτός και όσοι άλλοι διαφθείρουν το Ελληνικό Πνεύμα!
Δεν μπορείτε κύριε να επιδεικνύετε τα γεννητικά σας όργανα εις το ηθικό Ελληνικό κοινό. Σκανδαλίζονται οι μικροτσούτσουνοι.
Ανδρέας Εμπειρίκος - Μέγας Ανατολικός (απόσπασμα μέρος Πρώτον, τόμος Α', κεφάλαιο 6ο)
"Μήπως άπαντα ταύτα ήσαν ο Θεός, ο μόνος αληθινός – τουτέστιν μια παμμέγιστη, μια υπερτάτη δύναμις ή ενέργεια «λελογισμένη» και παντάνασσα, και επί της Γης και εν Υψίστοις; Αλήθεια, μήπως αυτά ήσαν ο Θεός, και όχι εκείνος ο ηθικολόγος τύραννος και τιμωρός κριτής – τουτέστιν ένας μεγάλος Άρχων φωτεινός, αυτόφωτος, τελείως άσχετος με τας εννοίας του Καλού και του Κακού; Μήπως εν τη ουσία των πραγμάτων δεν υπήρχε καμμία ηθική, ούτε ανάγκη ηθικής, για να διαρθρωθή και να υπάρξη ο Κόσμος; Μήπως, μα τον Θεόν, ο μόνος Θεός ήτο ένας τεράστιος και παντοδύναμος Ψώλων, και, ουσιαστικώς, υπήρχαν μόνον ηδοναί, δια του πανισχύρου Πέους του και του υπερπλουσίου Σπέρματός του χορηγούμεναι; Και μήπως αι ηδοναί αυταί, τουτέστιν αι ερωτικαί, ήσαν αι πράξεις εκείναι, που επλησίαζαν ασυγκρίτως περισσότερον απ’ οτιδήποτε άλλο τους ανθρώπους προς τον Μεγαλοψώλονα Θεόν, τον απόλυτον Πλάστην και Κτήτορα του Κόσμου, τον απόλυτον Κύριον των Δυνάμεων, τον απόλυτο Άρχοντα των Ουρανών και της μικράς μας Γης;"
Να συλληφθεί κι αυτός πάραυτα! Και μετά να αφοριστεί επίσης!
Ευτυχώς η Ελληνική Τέχνη είναι γεμάτη από έργα και καλλιτέχνες που με τον κόπο τους, και χωρίς ως επί τω πλείστω τη συνδρομή της Πολιτείας, κατόρθωσαν να ορθώσουν το ανάστημά τους στην Οικουμένη και να αναδείξουν το όνομα της Ελλάδας. Βαριέμαι να απαριθμήσω όλους αυτούς που ενδεχομένως γνωρίζετε καλύτερα από εμένα.
Δηλαδή τα ξεβρακώματα που λαμβάνουν χώρα στις πίστες δεν είναι προσβολή της δημοσίας αιδούς; Οι άθλιοι στίχοι που ξεστομίζουν οι τραγουδιάριδες δεν είναι προσβολή απέναντι στην Ελληνική Γλώσσα; Η κακογουστιά θα έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα στη χώρα που γέννησε τον Πολιτισμό. Αντ' αυτού, επιβραβεύουμε και επιτρέπουμε κάθε τι κακόγουστο, ενώ με προκρούστια κόλπα φέρνουμε στα μέτρα μας όλα τα υπόλοιπα.
Λέω για το περιστατικό που συνέβει στο Art Athina...
Απόσπασμα του βίντεο, όπως με ενημέρωσε ο JustAnotherGoneOff τον οποίο ευχαριστώ, υπάρχει εδώ.
Επίσης δείτε κι αυτό: http://artlogokrisia.blogspot.com/
Μεγάλο ατόπημα από το διεθνές σκακιστικό website www.chessbase.com, το οποίο επισκέπτονται καθημερινά εκατομμύρια σκακιστές από όλο τον κόσμο.
Το σχετικό ρεπορτάζ κάνει λόγο για μια χώρα που ονομάζεται... "North Cyprus".
Στο ίδιο λάθος έχει υποπέσει και η wikipedia.
Τα σχετικά links:
http://www.chessbase.com/newsdetail.asp?newsid=3896
http://en.wikipedia.org/wiki/North_Cyprus
...ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
Καλές τσαλαβούτες!
Και θυμίσου...
Όχι στα βαθιά παιδί μου!
Κάτω από τη μύτη των media πέρασε ο Bush B' μια αντισυνταγματική ντιρεκτίβα, η οποία στην ουσία παραχωρεί την απόλυτη εξουσία στα χέρια του προέδρου σε περίπτωση μαζικής καταστροφής. Αν φερειπείν γίνει ένα τρομοκρατικό χτύπημα πριν τις προγραμματισμένες εκλογές του 2008, τότε ο Bush B' θα μπορεί να θέσει σε εφαρμογή την ντιρεκτίβα και να ματαιώσει τις εκλογές!
Μιλάμε για αρπαχτή... βασιλικών διαστάσεων!
Καθώς τα ιντερνετικά στρατά πολιορκούν τους θεσμούς τούτης της χώρας, και ως άλλοι Καλλέργηδες απαιτούν "Σύνταγμα" δικαιοσύνης για την υγεία του λαού, εκείνοι, το πλήθος των ανίκανων που συνθέτουν το απάνθρωπο γραφειοκρατικό σύστημα υπό τον τίτλο ΕΣΥ (για μας λέει μπρε Ρωμιοί, ξυπνήστε!), διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κυνικά δια της απουσίας βοής.
Κρεμασμένοι στα μπαλκόνια τους παρακολουθούν αδιάφορα τα δρώμενα που εκτυλίσσονται έξω από τα πλουσιοπάροχα ανάκτορά τους, την παρέλαση του υπέρ Αμαλίας αγήματος που παιανίζει και θρηνεί συνάμα με τα όπλα πότε παρατεταμένα στον εχθρό και πότε υπό μάλης.
Νικημένη από την αδιαφορία και την υποκρισία, η Αμαλία αποσύρθηκε αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ. Εδώ θα μείνει ο στρατός της να υπενθυμίζει στους φαύλους ότι οι ώρες τους είναι μετρημένες. Ας είναι κάθε φορά που ένας γιατρός ζητά φάκελο, αντ' αυτού να εισπράττει φάσκελο. Από εμάς εξαρτάται και μόνο.
Ας κρατήσουμε λοιπόν ο καθένας μας κι από ένα φακελάκι στην τσέπη, στο μέρος της καρδιάς. Όχι για να το παραδώσουμε στον κάθε γιατρό που θα μας το ζητήσει, αλλά για να θυμόμαστε ότι για κάθε φακελάκι που δίνουμε, μια Αμαλία χάνεται.
Όσο για σένα Αμαλία,
θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
3 του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλλικάρια,
τα παλλικάρια να κερνάς...
Βρείτε το κείμενο διαμαρτυρίας "Για την Αμαλία" εδώ.
